مردم محلی هنوز به یاد قدیم به «بوستان طراوت» که قبر شمس‌الدین میرکاریزی در آن قرار دارد، «پارک اماج و کماج» می‌گویند.
«حاج‌حسین دهنوی» به‌عنوان یکی از بازمانده‌های علم‌سازی، سال‌ها تکه‌چوب‌های بی‌جان را به علمی باشکوه مبدل می‌کرده تا در میانه دسته‌های عزاداری، افراشته شود و در پیش چشم عزاداران، دلربایی کند.
اهالی محله فردوسی «امین‌الله خان‌زاده» را به نام «مُلّاامین» می‌شناسند و این لقب را به‌دلیل ۷۰ سال سحرخوانی، کنار نامش نهاده‌اند.
صفورا مالدار، حدود ۳۰ سال است که از روستا به شهر مهاجرت کرده، با این‌حال آداب‌ورسوم دیار خود را از یاد نبرده است و هنوز هم بخش مهمی از نیاز نان خانواده‌اش را با دسترنج خود تهیه می‌کند.
بانوانی که در پختن سمنو همکاری می‌کنند، باید نیت یا نذری داشته باشند؛ هر زنی که برای یاری به بانیان سمنو مشارکت می‌کند، باید درعین پاکیزگی جسم، از نظر روحی برای این سنت آماده باشد.
قوم کرمانج‌ها یکی از بزرگترین اقوامی هستند که از استان خراسان شمالی به مشهد کوچ کرده اند. مسجد و هیئت حضرت ابوالفضل(ع) محل اجماع کرمانج‌ها در محله الهیه قرار دارد.
طاهره سادات زرقانی یکی از سمنوپزهای محله شهرک قدس است، او از روزهای ابتدایی شروع کارش می‌گوید: چندین مرتبه گندم‌ها را خیس کردم تا جوانه بزند، اما هر بار گندم‌ها یا پلاسیده می‌شد و یا بو می‌گرفت