میرزا‌مهدی ولایی، کوشش فراوانی در احیای گنجینه نسخه‌های خطی داشت و دوره جدیدی را در فهرست‌نویسی این کتب در ایران پایه‌گذاری کرد. دست‌نوشته‌های منظم و دقیقش نمونه نظم و دقت عالی این چهره ماندگار در فهرست‌نویسی است.
میرزا مهدی نوقانی عالمی از دل نوقان بود که دانش را با اخلاق و خدمت جمع کرد. همان‌قدر که طلاب را در درس فقه و اصول به دقت عادت داد، مردم را هم به آرامش عبادت و گره‌گشایی عملی خو داد.
حاج‌آخوند پس از سال‌ها مشهد را به مقصد تربت ترک کرد، اما صدایش تا روستا‌های دور می‌رسید. مردم او را «حاج‌آخوند» صدا می‌زدند، نه به خاطر لباسش، که به خاطر رفتارش. خانه‌اش پناه بی‌پناهان بود.
رد پای حبیب‌الله بنای رضوی هنوز هم در گوشه‌وکنار حرم‌رضوی دیده می‌شود. پروژه گسترش اطراف ضریح بدون تخریب گنبد، به‌واسطه وزن بالای گنبد و سستی دیواره‌ها، هنوز هم از شگفت‌انگیزترین رویداد‌ها در صحن و سرای حرم است.
هرجا نام استاد پورعطایی می‌آید، آوای دوتار هم تداعی می‌شود. مقام‌هایی مثل «نوایی»، «الله مدد» و روایت‌های پرمغز تربت جامی محور کارش می‌شوند. عاشقانه‌ها و عارفانه‌هایش طرف‌داران زیادی دارد.
در بازدید و معاینه جسد، آثار گلوله‌ها و رد داسی که با آن سر کلنل را از بدن جدا کرده بودند، مشاهده و شناسایی شد. برای محل دفن سه مکان حرم مطهر، باغ رضوان و باغ نادری پیشنهاد شده بود که ظاهرا با نظر نخست وزیر وقت، پیکر کلنل را در جایگاه قبلی آن به خاک سپردند.
حسن عمید سال ۱۲۸۱ در مشهد زاده شد. او را نخستین فرهنگ نویس به شیوه امروزی دانسته‌اند که نخستین فرهنگش را با عنوان «فرهنگ نو» سال ۱۳۰۸ در مشهد منتشر کرد.
سیدجواد ظهیرالاسلام در اوج دوران قحطی بزرگ متولی‌باشی آستان‌قدس‌رضوی شد و یکی از تاریک‌ترین ادوار مدیریتی در اماکن متبرکه است. در این دوره بدهی‌های آستان‌قدس به‌صورت تصاعدی افزایش یافت.
