در تاریخ ایران، نام‌هایی وجود دارند که به نماد‌های جریان‌های فکری و مبارزاتی بدل شده‌اند. شیخ‌احمد بهار، روحانی و روزنامه‌نگار خراسانی، یکی از این چهره‌هاست که حیات و قلمش را وقف آزادی ایران کرده بود.

ادیب‌الممالک‌فراهانی وقتی برای تصدی موقوفه خانوادگی قائم مقامی‌ها به مشهد می‌آید، نخستین روزنامه مشهد را با عنوان «ادب» منتشر می‌کند؛ او یک سیاستمدار زبده و شاعری توانا در سبک عراقی نیز است.

میرمرتضی الموسوی که بعد‌ها فامیل رویین‌تن برای خود انتخاب کرد و در روسیه در کار چاپ سابقه کار داشت، نخستین دستگاه حروفی چاپ را به مشهد آورد. او چاپخانه‌اش را با نام توس در بازار دایر کرد.

علی‌اکبرخان آزادی، معروف به «گلشن آزادی»؛ شاعر، روزنامه‌نگار، نویسنده است که اسمش با تاریخ مطبوعات مشهد گره خورده؛ با روزنامه‌های آزادی، فکر‌آزاد و مهر‌منیر.

جلال علائی‌کاخکی که در دهه ۴۰ شهردار بسیاری از شهر‌های خراسان بوده می‌گوید: شهرداری‌ها آن زمان هیچ موتورآلاتی نداشت با این حال بسیاری از کارها از جمله حمل گوشت شهر هم زیر‌نظر شهرداری بود.

شاملو‌ها ازجمله خاندان‌های قدیمی شهر مشهد هستند که خدمات قابل‌توجه پزشکی داشته‌اند. طبق بررسی شجره خاندانی و اسناد تاریخی، شاملو‌ها در زمره مهاجرانی بوده‌اند که در دوره تیموریان به ایران کوچانده و تعدادی از آنان در مشهد ساکن شده‌اند.

طعم بستنی‌های حاج‌اصغر غفوریان، حالا به هویت مشهد گره خورده است، هر زائری که به این شهر می‌آید کنار زیارت حتما سری هم به بستنی دقت طلاب می‌زند.

حرف زدن از معلم قرآن ۸۵ ساله‌ای که تعداد شاگردانش در شش دهه تدریس به بیش از ۲۰۰ هزار نفر رسیده بیش از آنکه تعجب برانگیز باشد، ارزشمند است. او کسی نیست جز حاج احمد هروی که خیلی از اساتید به نام قرآنی شاگرد او بودند.

ملک‌الشعرای آستان‌قدس منصبی بود که از دوره قاجار ایجاد شد، روال به این ترتیب بود که نایب‌التولیه وقت، شاعر منتخب را به دربار معرفی و شاه نیز معمولا حکم ملک‌الشعرایی را به نام این شاعر صادر می‌کرد.

پرویز مشکاتیان اهل نمایش نبود. از شهرت و بازار هنر دوری می‌کرد. بیشتر از آنکه در جشنواره‌ها بدرخشد، در خلوت خانه‌اش می‌نشست و قطعاتی می‌نوشت که بوی خاک باران‌خورده نیشابور را می‌داد و تصنیف‌های بسیاری ساخت.