حاج‌آخوند پس از سال‌ها مشهد را به مقصد تربت ترک کرد، اما صدایش تا روستا‌های دور می‌رسید. مردم او را «حاج‌آخوند» صدا می‌زدند، نه به خاطر لباسش، که به خاطر رفتارش. خانه‌اش پناه بی‌پناهان بود.
رد پای حبیب‌الله بنای رضوی هنوز هم در گوشه‌وکنار حرم‌رضوی دیده می‌شود. پروژه گسترش اطراف ضریح بدون تخریب گنبد، به‌واسطه وزن بالای گنبد و سستی دیواره‌ها، هنوز هم از شگفت‌انگیزترین رویداد‌ها در صحن و سرای حرم است.
هرجا نام استاد پورعطایی می‌آید، آوای دوتار هم تداعی می‌شود. مقام‌هایی مثل «نوایی»، «الله مدد» و روایت‌های پرمغز تربت جامی محور کارش می‌شوند. عاشقانه‌ها و عارفانه‌هایش طرف‌داران زیادی دارد.
در بازدید و معاینه جسد، آثار گلوله‌ها و رد داسی که با آن سر کلنل را از بدن جدا کرده بودند، مشاهده و شناسایی شد. برای محل دفن سه مکان حرم مطهر، باغ رضوان و باغ نادری پیشنهاد شده بود که ظاهرا با نظر نخست وزیر وقت، پیکر کلنل را در جایگاه قبلی آن به خاک سپردند.
حسن عمید سال ۱۲۸۱ در مشهد زاده شد. او را نخستین فرهنگ نویس به شیوه امروزی دانسته‌اند که نخستین فرهنگش را با عنوان «فرهنگ نو» سال ۱۳۰۸ در مشهد منتشر کرد.
سیدجواد ظهیرالاسلام در اوج دوران قحطی بزرگ متولی‌باشی آستان‌قدس‌رضوی شد و یکی از تاریک‌ترین ادوار مدیریتی در اماکن متبرکه است. در این دوره بدهی‌های آستان‌قدس به‌صورت تصاعدی افزایش یافت.
دکتر جواد حدیدی با بورسیه دولتی به اروپا رفت. در سوربن رساله‌ای می‌نویسد که نامش را جاودان می‌کند. «اسلام از نظر ولتر» را آن سال دفاع می‌کند و دوباره به آغوش وطن برمی‌گردد.
کریم طاهرزاده‌بهزاد یکی از اثرگذارترین معماران دوره پهلوی به شمار می‌رود؛ بنا‌هایی که در نوع خود منحصر‌به‌فرد هستند. آرامگاه فردوسی، فلکه حضرت، استخر کوهسنگی و ... از جمله طراحی‌های این هنرمند است.
در تاریخ ایران، نام‌هایی وجود دارند که به نماد‌های جریان‌های فکری و مبارزاتی بدل شده‌اند. شیخ‌احمد بهار، روحانی و روزنامه‌نگار خراسانی، یکی از این چهره‌هاست که حیات و قلمش را وقف آزادی ایران کرده بود.
