نخستین شیوع «آنفلوانزا» و آشنایی با این واژه در ادبیات طبی مشهد مربوط به سال ۱۲۷۰ خورشیدی است. پیش از دوره قاجار از آنفلوانزا با عنوان «بیماری همه‌گیر» یاد شده است.
حسن یعقوبی از مدیران چند سینمای قدیمی مشهد می‌گوید: سال ۱۳۴۵ که برای اولین بارسالن سینما دیدم با سالن‌های امروزی تفاوت چشمگیری داشت؛ دیگر از بخاری‌های زغال‌سنگی و صندلی‌های چوبی و آپارات‌های زغالی خبری نیست.
قنات تاریخی سناباد، کهن‌ترین منبع آب مشهد، برای قرن‌ها تنها منبع تأمین‌کننده آب این شهر بود. آبی که پیکر امام رضا (ع) با آن غسل داده شد و به عنوان آبی تبرک‌یافته به حرم مطهر راه یافت و پایه شکل‌گیری مشهد کنونی شد.
طبق مستندات درج‌شده در روزنامه‌های دوره قاجار، از اوایل حکومت احمدشاه قاجار، حمام‌های زیادی به دوش مجهز بوده‌اند و در عصر رضاخان نه‌تنها دوش در حمام‌ها اجباری می‌شود که خزینه‌ها نیز برچیده می‌شوند.
فن عکاسی اگر چه در اواخر حکومت محمد‌شاه قاجار به ایران رسید، پس از به قدرت رسیدن ناصرالدین‌شاه که علاقه‌ای بسیار به هنر داشت، فراگیر شد و با آغاز‌به‌کار عکاس‌خانه همایونی و تربیت عکاسان در زمان این شاه قاجار، آهنگی پر‌شتاب به خود گرفت.
عین‌السلطنه در توصیف مشهد می‌نویسد: مشهد شهر کوچکی نیست. بازارش معمور و رو به ترقی و آبادی است. ترک‌ها خانه‌های خوب ساخته و می‌سازند. تجارت روس از راه عشق‌آباد رواج دارد. قونسول روس و انگلیس عمارت و باغ عالی دارند.
جنگ جهانی اول تنها در سنگر‌های اروپا جریان نداشت. شعله‌های آن نبرد ویرانگر که ۱۰۷سال پیش در چنین روز‌هایی پایان یافت، به خاک ما هم کشیده شد؛ اما نه‌فقط با توپ و تفنگ، بلکه حتی با اسکناس!
بین سال‌های ۱۲۹۴ تا ۱۲۹۷ در اوج جنگ جهانی انگلیسی‌ها در ایران قحطی هدفمند و مصنوعی ایجاد کردند که در خلال آن، جمعیت ایران تقریبا نصف شد و ۸ میلیون ایرانی به کام مرگ فرستاده شدند.
بر اساس اسناد، مشهد از ابتدای ایجادش اقلیمی خشک داشته و امرا و حاکمان و تاج‌داران بسیاری در طول تاریخ تلاش کرده‌اند آب را به این سرزمین برسانند. نخستین این افراد، امیرعلیشیرنوایی بود که آب چشمه‌گیلاس را به مشهد کشاند.
سرشماری انجام‌شده در مشهد شامل شش محله اصلی بود: نوغان، سرشور، عیدگاه، سراب، پایین‌خیابان و بالاخیابان. بر‌اساس این سرشماری، جمعیت کل مشهد ۵۷هزار‌و۲۸۷ نفر و تعداد خانه‌ها ۷هزار‌و۶۶۷ باب ثبت شده بود.
