تلاش یک، خیابانی قدیمی در ورودی محله جانبازان یا همان کارخانه قند آبکوه است. به گفته قدیمی‌ها این محدوده در گذشته به «کوچه مسجد حسینی» کارخانه قند آبکوه معروف بود.
کوچه توحید ۱۷ که در گذشته به سرآسیا معروف بود، محل سکونت شخصیت‌های برجسته بود و مردم آرزوی سکونت در آن را داشتند. روزگاری این کوچه محل سکونت میرزامهدی خدیو‌گیلانی بوده است.
امتداد سه‌کوچه توحید به خیابان‌های صاحب‌الزمان (عج) و دانشگاه می‌رسد و ۱۲ کوچه دیگر آن هم بن‌بست است. از این ۱۲ کوچه، ۹ تای آن کوچه‌های باریک با طول بسیار کم هستند.
خیابان ابوطالب۵۷ درجریان توسعه و مسکونی‌شدن زمین‌های کشاورزی، سی‌سال قبل و بعد‌از الحاق این محدوده به شهر کشیده شده است. این محدوده حدوده پنجاه‌سال پیش، جزوی از روستا یا مزرعه نخودک بوده است.
کوچه سرشور ۲۴ در طول تاریخ با اسامی مختلفی شناخته شده است، اما بین مردم هنوز به چهنو معروف است. برخی روایات، دلیل این نام را منبع آب آن دوران، یعنی حوض آبی می‌دانند که در میانه‌های کوچه قرار داشت.
قرار داشتن مسجدی کوچک که روی نخستین حوض‌انبار در این کوچه ساخته شده بود، سبب شد در سال‌های بعد، ابتدا کوچه به عنوان کوچه «مسجد روحوضی» شناخته شود، اما با تکمیل و گسترش مسجد، نام جدید به کوچه «مسجد دوازده‌امامی‌ها» تغییر کرد.
خیابان مهندس ۱۴ یکی از معابر قدیمی محله ارشاد است که با نام پیام ۱۴ آن را می‌شناختند. اما از سال۱۴۰۰ که سازمان نظام مهندسی درخواست داد خیابان پیام به نام خیابان مهندس تغییر کند، نام مهندس را به خود گرفت.
کوچه بوستان ۵/ ۱۹، معبری فرعی در محله جاهدشهر است که اولین سکونت‌ها در آن از حدود بیست‌سال پیش آغاز شد. این کوچه پر شده است از خانه‌های ویلایی که فضای کوچه را دل‌نشین و زیبا کرده‌اند.
حاج‌حسن ملا‌سیدعلی تعریف می‌کند: کلاته‌برفی در گودی بود؛ برای همین همیشه برف باد پیچه می‌کرد و درست در ورودی قلعه که امروز تابلو شاهنامه ۱۸ دارد، خیمه می‌کرد. این برف تا یک ماه بعد عید هم آب نمی‌شد.
