مرتضی مرتضایی از کسبه خیابان طبرسی جنوبی ۳۲ می‌گوید: سال ۵۸ وقتی به مشهد آمدم، فقط شش مغازه چادردوزی در این شهر بود که در پایین‌خیابان واقع شده بودند. من بودجه‌ام نمی‌رسید آنجا مغازه راه بیندازم؛ به همین دلیل به این خیابان آمدم.
اگر از خیابان طبرسی جنوبی ۳۲ بگذرید، حتما مغازه‌های «دَلوسازی» را دیده‌اید که جلب توجه می‌کند. آن ها برای ساخت دلوها لاستيك‌هاي فرسوده كاميون را خريداري و از آن‌ها استفاده‌هاي متفاوتي می‌کنند.
نامش را «بازارچه مهربانی» گذاشته‌اند؛ چون اجاره میز‌ها برای تهیه بسته‌های کمک معیشتی به نیازمندان استفاده می‌شود. اینجا همسایه‌ها اول دوست و آشنا هستند، سپس فروشنده و خریدار؛ به‌همین‌دلیل در کیفیت و قیمت مراعات حال یکدیگر را می‌کنند.
بازار حافظ که روزگاری یکی از مراکز بزرگ خشکبار مشهد خوانده می‌شد، این‌روز‌ها خلوت‌تر از هر زمان دیگری است. دیگر ردی از روز‌های پررفت‌وآمد مغازه‌دار و مشتری باقی نمانده است.
ردیف نشسته‌اند در کوچه آیت‌الله شیرازی ۱۷، بهجت‌یک؛ روی دیوارک باغ‌موزه و تکیه‌داده به نرده. اینجا پاتوق انگشترفروش‌هایی است که از شاه مقصود تا فیروز چینی هم دارند!
ابتدا در اطراف، زمین‌های فراوانی وجود داشت که کسی از آن‌ها استفاده نمی‌کرد و از آنجایی‌که کار‌های آهن‌فروشی همیشه با سرو‌صدای فراوانی همراه است مغازه و کارگاه خود را در اینجا داير کردم.
کار اصلی خانه احسان عرضه محصولات اصیل و سالم است. محصولاتی که در چرخه تولید آن‌ها به هیچ عنوان از مواد صنعتی و نگهدارنده یا حتی کود شیمیایی استفاده نشده است.
بازارچه نوروزی مسجد امام‌حسن‌مجتبی (ع) یک تفاوت عمده با دیگر بازارچه‌ها دارد و آن این است که فروشندگان و خریداران آن از اهالی دوروبر و مسجد و محله نیروی‌هوایی هستند و نمازگزاران مشتری این بازارچه کوچک هستند.
