غلامحسین فروتن ساکن محله امیریه است. او که از نبود مسجد و پخش نشدن صدای اذان در محله امیریه رنج می‌برد، طبقه همکف خانه اش را به نمازخانه‌ای برای اهالی بدل کرده است.
فاطمه افشار به نمایندگی از مردم محله‌اش، چند سال از این اداره به آن سازمان نامه‌نگاری و دوندگی می‌کند و سرانجام در یکی از روز‌های محرم شاهد سرپا شدن تنها مسجد محله‌اش می‌شود.
می‌خواهند از «شادروان مهدی معتمدی» پزشک خیری بگویند که علم و حرفه برایش وسیله‌ای بود تا به درد مردم برسد. می‌خواهند دیگران را با گروه «نیکوکاران سلامت» آشنا کنند؛ گروهی که مهدی جانش را برای آن گذاشت.
مهربان ساسانی، بانوی موفق محله ردّه با هنرش شریک شادی و غم بچه‌هاست. او می‌گوید: سعی کردم برخلاف سنت مرسوم که چهره عروسک‌ها انیمیشنی طراحی می‌شود، ثنا و سینا شبیه انسان واقعی باشند.
ازطریق معلمش فرم خادم‌یاری را برای پدرش آورد و یک هفته بعد، سیدرضا ظهیری در لباس خادم‌یاری مشغول خدمت شد. از ابتدا هم در مهمان‌سرای حضرت مشغول به کار شد.
خانم استیری می‌گوید: در این دنیا ما مالک نیستیم و هیچ چیزی مال ما نیست. خدا می‌خواهد از طریق نعمت‌هایش ما را امتحان کند. ما دست‌های خدا روی زمینیم که باید از انسان‌های نیازمند و دیگران دستگیری کنیم.
با طرح این پرسش که «می‌شود قدری از زمین باباجان را وقف مدرسه کنید»، ازسوی یکی از نوادگان مرحوم علی‌اکبر صدیق، هشت فرزند مرحوم تصمیم گرفتند قدمی بزرگ بردارند.
