یکیدوهفته پیش از آمدن شب یلدا، گوسفند را میکشتند و گوشتش را بهعنوان آذوقه زمستان قورمه میکردند. من و خواهر و برادرهایم، دائم روزشماری میکردیم که شب چله زودتر بیاید.
در منطقه یک مشهد، خاطرات هندوانههای حاجمحمد و کرسیهای نشیمن، امروز با نوای روضه و صلهرحمی سیاهپوش درآمیخته تا تولد دوبارهای از خورشید را نوید دهد.
قدیم رسم بر این بود که در شب چله بزرگتر فامیل گوسفند میکشت و آن شب همه دور کرسی بزرگ قورمه می خوردند.این رسم امروز شاید به علت گرانی و دلایل دیگر به فراموشی سپرده شده است.
برپایی روضههای خانگی در کوچههای باریک اطراف حرم از گذشته وجود داشته و همچنان برقرار است. حتی زمانی که کوچههای باریک جای خود را به خیابانهای وسیع دادند، باز هم مردم نشانی آن خانههای قدیمی را گم نکردند.
هیئت عزاداری فدائیان اباالفضل (ع) باغگندم از هیئتهای قدیمی است که دویستسال پیش از کشتزارهای گندم شهر یزد پاگرفت و اکنون چهلسال است مراسم ایام فاطمیه را با شور و نوای نوحههای یزدی در مشهدالرضا (ع) برگزار میکنند.
یکی از رسمهای مربوط به عزاداری حضرت زهرا(س)، پخت آش «ابودردا» است که هنگام طلوع آفتاب، صاحب نذر چادر به سر میکند و از هفت زن در هفت خانه مقداری حبوبات برای پخت آش جمع میکند. نام یکی از این زنان باید حتما فاطمه باشد.
اهالی محله آبکوه روزگار گذشته را اینطور روایت میکنند: یک خانه ۲ هزار متری بود و تعداد زیادی همخانه، هنگام غروب مردها فرشها را در صحن حیاط پهن میکردند تا سفره همه پهن شود، هر کس هر غذایی داشت میآورد.
در گذری قدیمی از محله شهید رستمی، صدای پرندهها پیچیده است. صدای پرندهها نظرم را به قفسی بزرگ که بیش از صد پرنده کوچک و جیغ جیغو در آن نگهداری میشود، جلب میکند.
اوضاع صنایع دستی مشهد هم متأثر از وضعیت کشور است، آنطور که به نظر میرسد چندان وضعیت جالبی ندارد و کارگاههای زیادی روز به روز در حال تعطیلشدن هستند.
