حوالی مسجد سید‌الشهدا (ع) در خیابان شریعتی۴ اهالی بسیار با هم صمیمی‌هستند و به داد هم می‌رسند. این خیابان با محوریت مسجد، کلی اتفاقات خوب را برای اهالی رقم زده است.
سدره‌المنتهی نام یک مؤسسه است که کارش از سال۸۱، برگزاری طرح‌های اردویی برای ارگان‌ها‌ست. علیزاده‌بذرافشان می‌گوید: در قالب اردو، «آموزش، تفریح، تربیت و مشارکت‌های تعاملی» را بین افراد شکل دادیم.
سیمین وهاب‌زاده تعریف می‌کند: همسایه‌مان، دخترم را که روی پله‌ها زمین خورده بود، بغل کرد و سوار ماشین یکی دیگر از همسایه‌ها شد. یک‌ساعت بعد با دخترم از راه رسید. گوشه لب مینو را پانسمان کوچکی کرده بودند. او دخترم را تا درمانگاه برده بود!
اهالی کوچه تعریف می‌کنند که زهرا‌خانم چند‌بار با کمک خیران برای نوعروسان کم‌بضاعت جهیزیه تهیه کرده است تا جوان‌های محله بتوانند قدری آسان‌تر زندگی مشترکشان را شروع کنند.
بولوار ابوذر غفاری یادآور خاطرات بسیاری برای سیدمحسن موسوی‌زاده‌جزایری است که از بدو تولد تا زمان ازدواجش را در آنجا گذرانده است. هنوز هم گاهی برای مرور خاطراتش، سری به محله می‌زند.
غلامرضا عنایتی هفتاد‌ساله می‌گوید: خیابان «علویه» طی ۱۰ سال اخیر چطور چهره عوض کرده و به توسعه رسیده است. اسم اصلی این خیابان را «تقویه» گذاشته بودند اما در نهایت بدلیل تشابه اسمی، علویه شد.
سیدابوالفضل وزیری، برخلاف بسیاری از هم‌سالانش، بعد از مدرسه وقتش را در کتابخانه می‌گذراند. او حتی برای استراحت بین مطالعه درسی، رمان می‌خواند، چون از کودکی دنیای دل‌خواهش را در میان کتاب‌ها پیدا کرده است.
تا بیست‌سال پیش، هر‌کس در محله عروسی داشت، سراغ طیبه‌خانم می‌آمد؛ «آن وقت‌ها رسم نبود که مراسم در تالار برگزار شود. وقتی همسایه‌ها می‌گفتند عروسی دارند، مجلس زنانه را در خانه ما برگزار می‌شد.»
