علی‌اکبر خسروی‌راد تعریف می‌کند: تأمین آب این‌طور بوده که سقا‌ها آب را با دو تین هفده‌کیلویی که با طناب به چوبی می‌بستند و روی دوش حمل می‌شد، به خانه‌ها می‌آوردند و دو ریال دریافت می‌کردند.
محمد حسین‌پناه می‌گوید: خاطرات من در امیریه پیش از سکونت در اینجا آغاز می‌شود.بیست‌سال پیش استخدام دانشگاه آزاد شدم و برای کمک‌استادی به کارگاه مکانیک دانشگاه آزاد در علویه می‌آمدم.
مریم شیردل سی‌سال از عمرش را یا معلم بوده است یا مدیر. در‌این‌میان یک شاگرد پررنگ‌تر از بقیه در ذهنش مانده است؛ دختری که ناگهان سرپرستانش را از دست داد و به ناچار به مدرسه شبانه‌روزی حاج‌رضا مقدم پا گذاشت.
همسایه‌های خیابان شهیدفلاحی۵۰ چندان با هم غریبه نیستند. قدیمی‌ها به‌واسطه آشنایی دیرینه و تازه‌وارد‌ها به‌واسطه جلسات مهدویت حسین‌آقای پارسامنش با یکدیگر سلام‌وعلیک دارند.
در میان اهالی دریادل حتی غیرمشهدی‌ها هم احساس غربت و دل‌تنگی نمی‌کنند؛ یکی مسئول چای روضه‌ها، یکی پیگیر مشکلات کوچک و بزرگ همسایه‌هاست و یکی هم با ماشینش شده است کارراه‌انداز مردم.
من شمام میخائیل هستم. متولد ۱۳۱۵ در لس‌آنجلسِ آمریکا، مادرم روس بود و پدرم آمریکایی، بعد از آمدن به ایران مسلمان شدم و نام فتانه افشار را برای خودم انتخاب کردم.
سال ۸۸ که زهره کشتی‌دار در مجتمع کیان ساکن شد، هنوز خیلی از واحد‌ها خالی از سکنه بود. زهره‌خانم از آن موقع هماهنگ‌کننده رفتن به کوه، سینما و هر تفریح دیگری شده و بچه‌های همسایه‌ها و مادرانشان نیز در این مسیر همراهش هستند.
فخری سادات مشهدی، زنی مطالبه‌گر است که از ۳۷ سال قبل در محله هفده شهریور ساکن است. تماس‌های او برای رفع مشکلات محله و حتی شهرمان است. او برای رفع مشکل مدنظرش آن‌قدر پیگیری می‌کند تا نتیجه مطلوب حاصل شود.
محسن بخشنده کلی خاطره‌های ریزودرشت از خانه پدری و همسایه‌هایش در محله کوشش دارد؛ از روز‌هایی که هنوز بافت مسکونی محله بیشتر از بافت تجاری و هتل آپارتمان‌ها بود، اما در این بیست‌سال اخیر به‌سرعت، بافت محله و آدم‌هایش عوض شده‌اند.
اگر سراغ بانوان کوچه شهید دهنوی۱۶ را بگیری، ردشان را می‌توانی در مسجد ائمه اطهار (ع) پیدا کنی. جایی که نه‌فقط محل عبادت، بلکه بستری است برای کنار هم بودن، دوستی، یادگیری و ساختن محله‌ای بهتر.
