همسایه‌های خیابان جلال آل احمد ۶۰ در محله شهید رضوی کافی است بفهمند گرهی به کار آشنا یا حتی غریبه‌ای افتاده؛ آن وقت است که آستین‌های همت را بالا می‌زنند.
در کوچه همت۱۲ سه کاسب سال‌هاست رسم مردم‌داری را با نسیه‌دادن زنده نگه داشته و نشان داده‌اند که هنوز هم می‌توان روی دست‌های گرم همسایه حساب کرد. در این کوچه، مردم نه‌فقط در‌کنار هم، بلکه همراه هم زندگی می‌کنند.
زهره رجبی دو سال پیش، به‌خاطر پسرش قدم در مسجد امام حسن‌مجتبی (ع) گذاشت. کار با نوجوان‌ها برایش خاطره‌های ریز و درشت زیادی دارد. اما هیچ‌کدام در ذهنش اندازه داستان رامین و میثم پررنگ نیست.
زهراخانم بعد از پرداختن به امور خانه و مادری، فرصت‌های کوتاه را برای مطالعه غنیمت می‌شمارد. از سال۹۰ تا امروز نزدیک به هزار‌کتاب را از کتابخانه فرزانه جامع به امانت گرفته؛ کتاب‌هایی که گاهی چندبار خوانده است.
برای دیدن سخنرانی که شبیه شیخ‌احمد کافی روضه می‌خواند و از ۳۰ سال پیش، روضه‌خوان منزل آن مرحوم است، به ۲۰ متری قائم در محله بلال و به مکتب حضرت فاطمه معصومه (س) می‌رویم.
علی‌اکبر خسروی‌راد تعریف می‌کند: تأمین آب این‌طور بوده که سقا‌ها آب را با دو تین هفده‌کیلویی که با طناب به چوبی می‌بستند و روی دوش حمل می‌شد، به خانه‌ها می‌آوردند و دو ریال دریافت می‌کردند.
محمد حسین‌پناه می‌گوید: خاطرات من در امیریه پیش از سکونت در اینجا آغاز می‌شود.بیست‌سال پیش استخدام دانشگاه آزاد شدم و برای کمک‌استادی به کارگاه مکانیک دانشگاه آزاد در علویه می‌آمدم.
مریم شیردل سی‌سال از عمرش را یا معلم بوده است یا مدیر. در‌این‌میان یک شاگرد پررنگ‌تر از بقیه در ذهنش مانده است؛ دختری که ناگهان سرپرستانش را از دست داد و به ناچار به مدرسه شبانه‌روزی حاج‌رضا مقدم پا گذاشت.
همسایه‌های خیابان شهیدفلاحی۵۰ چندان با هم غریبه نیستند. قدیمی‌ها به‌واسطه آشنایی دیرینه و تازه‌وارد‌ها به‌واسطه جلسات مهدویت حسین‌آقای پارسامنش با یکدیگر سلام‌وعلیک دارند.
