ابوالقاسم بیداری، کوچک‌ترین کارگر زمان بازسازی آرامگاه فردوسی، یکی از ۲۰ نفری است که به عنوان نگهبان به استخدام مجموعه توس در می‌آید و تا معاونت آرامگاه فردوسی پیش می‌رود.
خاله شهربانو سال‌هاست تنها زندگی می‌کند و دلش را خوش کرده به مرغ و خروس‌هایی که این روزها همدم او هستند، حیواناتی که خاله شهربانو معتقد است از آدم‌های روی زمین باوفاترند!
آقای گندمکار می‌گوید: در مکان ایستگاه قطار شهری فعلی، باغ صیفی‌جات بود که مردم به آن باغ‌تره می‌گفتند. باغ، چاه آبی به نام حاج‌عباس داشت که انواع سبزی و صیفی‌جات آنجا می‌کاشتند. بعدازظهر‌های تابستان با خانواده اینجا می‌آمدیم.
مجید حبیب، محمد‌جواد ریاضی و رضا مهدیزاده، از کودکی با یکدیگر همسایه بودند؛ حالا هم که هرکدام ازدواج کرده‌اند و زن و زندگی دارند، در‌کنار هم کار‌های فرهنگی محله‌شان را به دست گرفته‌اند.
مجتبی دانش می‌گوید: سال ۱۳۶۲ محدوده احمدآباد خیلی خلوت و کم‌تردد بود؛ به طوری که خود من، چون هم‌بازی نداشتم و منازل اطراف هنوز ساخته نشده بود، سر کوچه می‌نشستم و منتظر می‌شدم یک ماشین رد شود.
محمدمهدی خشنود سال‌ها حسرت نشستن، راه‌رفتن و خودکفابودن را می‌کشد، پزشکان می‌گفتند که فیزیوتراپی هم بی‌فایده است. تا اینکه او تصمیم گرفت، با فشارآوردن به عضلاتش بدنش را قوی کند.
کوچه مهرمادر ۲۵، همانند نامش به مهر و همدلی همسایه‌های قدیمی و همدلی زبان‌زد است. همسایه‌هایی که عمر آشنایی‌شان از یک دهه عبور کرده است. آنها درست مثل اعضای یک خانواده و حتی شاید نزدیکتر، با هم نشست و برخاست دارند.
از ۲۳ مرکز دیالیز سطح شهر مشهد، ۴۳ نفر به‌صورت کاملا تصادفی انتخاب شده‌اند. البته افرادی از هر مرکز انتخاب شده‌اند که حالشان درمقایسه با دیگران بهتر بوده و پرستار‌ها تشخیص داده‌اند که تحمل این سفر ۵ روزه را دارند.
اینکه پیرمرد چطور توانسته ۲۰سال در این دکه زندگی کند برای من جای سوال است، دکهای که حتی جایی برای درازکشیدن هم ندارد. محمدناصر می‌گوید: وقت خوابیدن پاهایم را جمع میکنم و تابستان‌ها درِ دکه را باز میگذارم.
آخر مجیدیه تا همین چند‌سال پیش، یکشنبه‌ها و چهارشنبه‌ها روز بازار‌محلی برپا می‌شد. ما همسایه‌ها قرار خریدهایمان را برای یکی از این دو روز تعیین می‌کردیم و گروهی به خرید می‌رفتیم.
