محمد‌علی پور‌وکیل که کارش قلع اندود کردن قابلمه‌های مسی است می‌گوید: بعضی از مشتری‌ها حالا که خاصیت مس را فهمیده تصمیم گرفته‌اند دوباره قابلمه‌های مسی‌شان را سفید کنند.
سیداسماعیل جعفریان از قدیمی‌های پست مشهد است. از نظر او برخلاف تصور عموم مردم، پیشرفت تکنولوژی و ابزار‌های ارتباطی، کار پست را کم نکرده و هنوز هم نامه‌نگاری بین مردم رواج دارد.
بیش از ۳۳سال از همنشینی راضیه عطار با هنر می‌گذرد و حالا هنر شده بخشی از پازل زندگی‌اش. تا‌کنون خیلی‌ها زیرنظر این بانوی هنرمند محله‌مان موفق به دریافت گواهی‌نامه بین‌المللی فنی‌وحرفه‌ای شده‌اند.
طوبی تربتی، قابله قدیمی محله رضائیه می‌گوید: تمام عمرم را در برووبیای به‌دنیا آوردن بچه و نشستن بالای سر زائو گذراندم. خیلی کار کردم. انگار یک‌نفس را تا به امروز دویده باشم.
علی آقایی چندین حرفه را آزموده تا سرانجام نشسته است پشت پیکان تاکسی زرد رنگ مدل۷۸ و حالا سال‌هاست با آن، چرخ زندگی‌اش می‌چرخد. مسیرش هم بیشتر مواقع اطراف حرم است.
پرستاران وقتی هر روز لباس مادری از ده‌ها بچه را در شیرخوارگاه خانه کودکان علی‌اصغر (ع) به تن می‌کند، ناخودآگاه دل‌نگرانی‌هایش جنس دغدغه‌های مادرانه به خود می‌گیرد.
رمضان رمضانی می‌گوید: قدیم بوریابافی رونق خوبی داشت. آن روز‌ها هنوز سدی روی رودخانه هیرمند نبود و اطراف مشهد نیزار‌های فراوانی پیدا می‌شد که ماده اولیه کاروکسب را در اختیارمان قرار می‌داد.
علی نیک‌منش را خیلی‌ها با عنوان «آقای دوچرخه» می‌شناسند. آقای دوچرخه‌ای که همچون خیلی از افراد، اولین تصویری که از دوچرخه پیدا کرده، چهار فلز به‌هم‌وصل‌شده با دو چرخ جلو و عقب بوده است.
حاج‌اکبر نعیمی‌پور تعریف می‌کند: وقتی کفش ملی سال ۱۳۴۵ آمد، در کمتر از دوسال بیشتر کارگاه‌ها تعطیل شدند. کفش ملی ده‌بیست شعبه اطراف حرم زد. مجبور شدم دور کفاشی را خط بکشم.
