طوبی صدیقی در این حرفه آن‌قدر آزمون و خطا کرد تا امروز جزو معدود بانوان تولیدکننده انبوه گل و گیاه آپارتمانی در شهر باشد و سالانه تولید بیش‌از ۳ هزار گل و درختچه آپارتمانی برعهده آنها باشد.
رضا خوشدل هم حساب دفتری دارد، هم قسط‌بندی می‌کند. همه مشتری‌هایش را می‌شناسد. این‌وسط کسانی هم هستند که قسط‌ها را به‌موقع پرداخت نکنند اما این خلف وعده‌ها پشیمانش نکرده است.
احتمالا کسی از اطرافیان غلامعلی شکوهی، ساکن محله شهید مطهری، کارمند سخت‌کوش تأسیسات برق شرکت نفت در خانگیران سرخس، فکرش را هم نمی‌کرد که او روزی پشت پیشخان یک عطاری بنشیند.
حاجی مهرعلی ۴۰ سالی می‌شود که می‌دوزد و سوزن می‌زند، نخ می‌کند و دوباره سوزن می‌زند، دوخت‌ودوز کفش‌هایی که شاید چند سالی است با صاحب خود همراهند.
زهرا یعقوبی، هنرمند زیردست محله ۱۷ شهریور است که از هر انگشتش یک هنر می‌ریزد، طراحی لباس، دوخت و دوز، نقاشی تابلو و... هنر‌هایی است که از دست زهرا برمی آید.
عمو محمد جمال، چینی‌بندزن قدیمی محله مقدم است. او هر روز کنار سوپری جعفرآقا می‌نشیند و کار می‌کند. ابزار کارش هم انبر، چکش، سندان، دَم‌باریک، سوهان، مته و چوب‌کمانه است.
نانوایی خانواده تفقدرُخی در جای شلوغ و توی چشمی نیست، با‌این‌حال هم مشتری دارد؛ هم نان خوب دست مردم می‌دهد. می‌گوید: نانوایی خوب را هرجا باشد، پیدا می‌کنند و حتی ساعت‌ها در صفش می‌ایستند.