کارگاه علیزاده، یکی از ده‌ها موردی است که چراغ انگشترسازی در خیابان شهید مفتح را پرفروغ نگه داشته و نام محله طلاب را به‌عنوان قطب این هنر، سر زبان هنردوستان ایرانی و خارجی انداخته است.
علی قانع خیاط استاد می‌گوید مردان روزگاران دور، نوعی کلاه بلند بر سر می‌گذاشتند و عمامه سیاهی دور آن می‌بستند و طیلسانی هم روی سر و عمامه می‌انداختند که ادامه آن، تا روی شانه‌ها را می‌گرفت.
اصغر حسین‌نژاد می‌گوید: در دوره‌ای که خبر از غذا‌های فست‌فودی نبود، محبوب‌ترین غذای مردم مشهد، آبگوشت بود. این‌طور نبود که برنج در بازار نباشد؛ اتفاقا بهترین برنج دم‌سیاه ایرانی وجود داشت، اما گران بود.
خیابان معلم ۴ که به نام ابوالفضل بیهقی، مورخ معروف ایرانی، نام‌گذاری شده است، روزی محل کسب پررونقی برای خیاطان بود.
معبر پیروزی۲۶ که از سمت دیگر به شهید فکوری۵۸ می‌رسد، به نام شهید‌غلامرضا فرقانی نام‌گذاری شده است و در محله سرافرازان قرار دارد. در این کوچه، انواع کاربری مذهبی و فرهنگی، فضای سبز و تجاری دیده شده است.
همه آنهایی که اسبی دارند، وقتی بخواهند از فردی نام ببرند که نعل‌بندی‌اش حرف ندارد، اسم آقاعزیز ابراهیمی را می‌آورند؛ مردی که چند سالی است کارش را به جوان‌ترها سپرده و خودش رفته است سراغ آهنگری.
چند‌سالی می‌شود که در کوچه‌ای در محله مقدم، پیرمردی روشن‌دل می‌نشیند و کفش مردم را واکس می‌زند. بسیاری از ساکنان آن حوالی، «حسن نظری» را به‌عنوان پیرمرد با‌خدای محله می‌شناسند.