از چهارسالگی مادرم به من شعر یاد می‌داد و من در جمع خانوادگی دکلمه می‌خواندم. پدر و مادرم خیلی تشویقم کردند تا این مسیر را ادامه دهم. در نه‌سالگی در مجمع‌الذاکرین با استاد کفشدارطوسی آشنا شدم.
ورثه مرحوم فروغی که از خیران محله مهرآباد هستند، با اعضای هیئت خانگی «هیئت شیفتگان ولایت امیرالمومنین (ع)» آشنا شدند و ساختمانی دوطبقه را با نیت وقف، به‌صورت یک ساله در اختیار اعضای هیئت گذاشتند.
«سیده‌پروین رضوی‌کاشانی» کاری کرد که حتی وقتی در این دنیا نیست، در و دیوار خانه‌اش عشق به ائمه را به دوش بکشند. خانه چند‌متری بی‌بی این سعادت را داشت که وقف ذکر ائمه(ع) بشود.
درست از همان روزی که محله ایثارگران جز تلی خاک و تک‌و‌توکی خانه چیزی نداشت، خانواده خوشدل روضه دهه اول ماه محرم را به اینجا آوردند.
حاج‌عباس بچه‌ها را از کوچه و خیابان جمع می‌کرد و می‌نشاند دور هم. همه کار‌ها و مسئولیت‌های هیئت را هم به خود بچه‌ها واگذار کرده بود. نقطه شروعش اینجا بود و بعد یکی‌یکی آدم‌ها اضافه شدند و هیئت پا گرفت.
اگر در ماه محرم و صفر، گذرتان به کوچه شیخ‌صدوق ۱۳ در محله خیرآباد بیفتد، حداقل سیصد‌نفر از اهالی محله را خواهید دید که دوطرف پیاده‌رو روی صندلی نشسته‌اند و مراسم عزاداری برای اباعبدالله (ع) برگزار می‌کنند.
مداح سرشناس مشهدی، خدمت به اهل بیت (ع) را با آموزش به نوجوانان کامل کرده است و از میان ۱۵۰ شاگردش تاکنون حدود بیست نفر مداح و دکلمه‌خوان و ده نفر خادم حرم مطهر شده‌اند. می‌گوید: روش آموزش، تقلیدی است.