«حاج‌محمد اسدی» روشندلی است که حدود ۵۰ سال است روضه می‌خواند. ۴۰ سالی است که ساکن محلۀ کوی‌کارگران است و جوان‌های این محل با صدای روضه اش خاطره دارند.
در مجلس خانواده فاطمی، همه دخترها، عروس‌ها، نوه‌ها و نتیجه‌های بی‌بی‌طاهره به خدمت مشغول هستند. یکی چای می‌ریزد، دیگری چای می‌گرداند، یکی پای دیگ است و آن دیگری، کفش میهمانان را جفت می‌کند.
بچه‌هیئتی‌ها، خانه حاج‌محمدرضا را خانه خودشان می‌دانند؛ جایی که درش همیشه به روی بچه‌های محله باز است و چایش همیشه به‌راه.
سه روز در هفته، خانم‌های گلشهر می‌نشینند پای درس و بحث‌های حاج‌آقا توحیدی ۷۷ساله؛ درست مثل یک آیین ماندگار که در این هفده سال، فردبه‌فرد منتقل شده و مستمر مانده است.
ماندگاری صدا و نوای کسی، چون مرحوم ماهرخسار به این دلیل است که صفای باطن کم نظیری داشت.
یک طبقه از خانه مرحوم نصیری وقف عزاری حضرت زهرا(س) و هیئت محبان‌الزینب است: خانم مظفری می‌گوید: همیشه همسرم به زبان می‌آورد که دلش می‌خواهد یک طبقه از خانه را برای امور دینی و عزای حضرت فاطمه (س) اختصاص بدهد.
اهالی عکس شهیدانشان را در روز‌های برگزاری روضه می‌آورند و داخل دکور می‌گذارند و دیگر آن را نمی‌برند. آن‌ها می‌گویند چه جایی بهتر از اینجا.