خدیجه بیگم‌موسوی معروف به «بی‌بی‌حسینی»، مادر دلسوز و معلم قرآن محله مقدم است. خیلی وقت‌ها منزل آن‌ها پاتوق روضه های محلی است و او آموخته‌هایش را به همسایه‌ها انتقال می‌دهد.
سجاد غوریانی از شش‌سالگی در روضه های خانگی خانواده، مداحی را شروع کرده است. او سال گذشته در مسابقات قرآن و مداحی توانست مقام اول ناحیه۲ آموزش‌و‌پرورش را کسب کند.
ماجرای روضه های خانه سرور موسوی به سی سال پیش برمی‌گردد، زمانی که تصمیم می‌گیرد در دهه آخر صفر در خانه‌اش روضه بگیرد. روضه ای که این روزها به‌دست بچه‌ها و نسل جدید خانواده اداره می‌شود.
حسن قنبری صاحب خانه‌ای است که طبقه دومش به نام روضه خانه حضرت رقیه (س) است؛ خانه‌ای که حسن‌آقا به یاد روضه های مادرش و هیئت‌داری قدیمی‌ها چندسال پیش آن را خریده است.
از چهارسالگی مادرم به من شعر یاد می‌داد و من در جمع خانوادگی دکلمه می‌خواندم. پدر و مادرم خیلی تشویقم کردند تا این مسیر را ادامه دهم. در نه‌سالگی در مجمع‌الذاکرین با استاد کفشدارطوسی آشنا شدم.
ورثه مرحوم فروغی که از خیران محله مهرآباد هستند، با اعضای هیئت خانگی «هیئت شیفتگان ولایت امیرالمومنین (ع)» آشنا شدند و ساختمانی دوطبقه را با نیت وقف، به‌صورت یک ساله در اختیار اعضای هیئت گذاشتند.
«سیده‌پروین رضوی‌کاشانی» کاری کرد که حتی وقتی در این دنیا نیست، در و دیوار خانه‌اش عشق به ائمه را به دوش بکشند. خانه چند‌متری بی‌بی این سعادت را داشت که وقف ذکر ائمه(ع) بشود.