عباس اسماعیلی‌گلابگیر، مردی که زندگی‌اش از حجره قنادی و مغازه آهن‌فروشی گرفته تا کفشداری حرم و برپایی موکب‌های صلواتی، همیشه رنگ خدمت و عشق به اهل‌بیت (ع) داشته. درِ خانه او برای روضه های دهه فاطمیه سیاه‌پوش شده است.
سیداحمدحسینی موسپیدکرده مجالس امام‌حسین(ع) و خودش سال‌ها هیئت‌دار بوده است. می‌گوید: همه مراسم هیئت در خانه خودم برگزار می‌شد اما از‌آنجا‌که خانه خیلی قدیمی است،مناسب حضور هیئت بزرگ نیست.
سیدجعفر ماهرخسار، معیار ارزشی برای سنجیدن اشکال دیگر مداحی بود که در حاشیه مرور زندگی اش، می‌توان راه درست تشخیص، تحلیل و حفظ و نگه داشت مناسک را آموخت. او بیش از پنجاه سال در جوار گنبد علی بن موسی (ع) خواند.
خانه اصالت حدود هفتصد‌متر وسعت دارد و شامل هفت واحد اقامتی است؛ هر‌کدام از این اتاق‌ها، دنیایی خاص برای خودش دارد. این خانه روزگاری محل زندگی آیت‌الله سرابی بوده است؛ شخصیتی که نامش برای قدیمی‌های محله سعدی آشناست.
در قدیم همه فامیل مجلس روضه خوانی داشتیم به‌طوری‌که از روز اول تا آخر ماه، هر روز مجلس روضه را یک خانواده برگزار می‌کرد. مادربزرگم پنج‌شنبه‌های اول ماه روضه خوانی داشت و مادرم پنج‌شنبه دوم ماه.
کرونا که شد، گروهی از همسایه‌ها، هیئت عشاق‌الحسین (ع) را در بوستان سرو راه انداختند تا چراغ عزاداری‌های محرم‌صفر روشن بماند و حالا بعد از شش‌سال، این روضه ها همچنان در این بوستان برپا می‌شود.
قصه این ایستگاه صلواتی به دوازده‌سال پیش باز می‌گردد؛ اعضای هیئت قاسم‌بن‌الحسن (ع) همچنان با ابتکار‌های ناتمامشان دامنه برنامه‌های هیئت را به فراتر از حریم مسجد، کشانده‌اند.