رفاقت‌های مسجدی در محله بلال

تهران، دولت‌آباد، بجنورد؛ هر‌کدام، زاده گوشه‌ای از این آب و خاک هستند. تا پیش از آمدن به محله بلال، همدیگر را نمی‌شناختند و از محبت پنهان در دل‌های یکدیگر، بی‌خبر بودند. سرنوشت، هر کدامشان را به بهانه‌ای به هم‌جواری با مسجد حضرت ولی‌عصر(عج)، کشانید و این فرصت مبارک، دلیلی شد برای آشنایی و همسایگی.

دغدغه‌های مشترک برای آبادی محله، حول محور مسجد و افتخار فعالیت به‌عنوان هیئت‌امنای این بنای مقدس، دوستی سه همسایه خیابان شهید صفارمشهدی را عمیق‌تر کرده است.

مطلب مرتبط کاسبان کار راه‌انداز کوچه رسالت ۷۲

همسایه جدید و فعال

از عمر مهاجرت عباس رمضانی‌مقدم به مشهد و انتخاب محله بلال برای سکونت، کمتر از چهار سال می‌گذرد. بازنشسته وزارت دفاع است و پیش از بازنشستگی، به‌صورت خودخواسته، درخواست انتقالی از تهران به مشهد را داده بود. موافقت با این خواسته، توفیق زندگی در شهر امام‌رئوف (ع) را نصیبش کرد و آشنایی با همسایه‌ها در محله‌ای جدید، فصل تازه‌ای را در زندگی‌اش رقم زد.

رفتار خوب و محترمانه او با اهالی و تلاشی که برای رفع مشکلات محله بلال دارد، در همین مدت کوتاه از رمضانی، چهره‌ای موجه ساخته و زمینه فعالیتش را به عنوان عضو هیئت‌امنای مسجد حضرت ولی‌عصر (عج)، فراهم کرده است.

روابط همسایگی در این محله را نسبت‌به محیط زندگی سابقش در تهران، خیلی خوب توصیف می‌کند و می‌گوید: خانه‌های ویلایی، سطح درآمد و طبقه اجتماعی تقریبا یکسان، به زنده‌ماندن این روابط کمک کرده است. خوشحالم از اینکه فراغت بازنشستگی را به برنامه‌های مذهبی در مسجد و کار برای مردم خوب محله صرف می‌کنم.

همدلی همسایه‌های قدیمی

«همسایه‌ای محترم، مذهبی و فعال که برای امنیت محله بسیار تلاش کرده است.» این توصیفی است که رمضانی‌مقدم درباره محمدرضا محمودیان، دیگر عضو هیئت‌امنای مسجد ولی‌عصر (عج) بیان می‌کند.

محمودیان، جانباز پرافتخار محله است که ۲۸‌ماه خدمتش در عملیات‌های کربلای‌۴، کربلای ۱۰ و والفجر ۸، به ۴۵‌درصد آسیب از ناحیه گردن و کمر منجر شده است.

جوری دل‌بسته مسجد ولی‌عصر (عج) شده‌ام که وقتی در مسجد‌های دیگر نماز می‌خوانم، احساس غریب‌بودن می‌کنم

مهاجرتش از دولت‌آباد شهرستان زاوه و آغاز سکونت در محله بلال را به حدود سه‌دهه پیش مربوط می‌داند و با مرور تلاش‌هایی که این سال‌ها برای دور‌کردن آسیب‌های اجتماعی مثل اعتیاد از محله کرده است، می‌گوید: به این کوچه‌ها حس تعلق دارم، به دیدن همسایه‌ها و احوالپرسی توی کوچه و خیابان. محبت و احترام بین همسایه‌ها به‌ویژه قدیمی‌هایشان هنوز هست، هر‌چند‌که جوان‌تر‌ها از این فضای همدلی دور شده‌اند. 

او ادامه می‌دهد: جوری دل‌بسته مسجد ولی‌عصر(عج) شده‌ام که وقتی در مسجد‌های دیگر نماز می‌خوانم، احساس غریب‌بودن می‌کنم، اما اینجا که می‌آیم، انگار به خانه خودم وارد شده‌ام.

خدمت به امنیت محله

همـسایه سـوم و دیگر عضو هیئت‌امنای مسجد ولی‌عصر (عج) که محمودیان به ما راهنمایی می‌کند، محمد رستگاری است. در سوابق او، خدمات مختلفی برای محله بلال وجود دارد که پانزده‌سال فرماندهی پایگاه بسیج مسجد، یکی از این موارد است.

این خدمات، از او چهره‌ای شناخته‌شده ساخته است، هم برای اهالی و هم برای موادفروشان و اوباشی که حضورشان، به نفع محله نبود. از عمر او، درست مثل مسجد ولی‌عصر (عج) پنج دهه می‌گذرد و خوشحال است از اینکه سی‌سال پیش، وقتی برای پیدا‌کردن کار، از بجنورد مهاجرت کرد، این محله و همسایگی مسجد، نصیبش شد.

می‌گوید: هر‌چه داریم از مسجد ولی‌عصر (عج) داریم. مسجد که فعال باشد، مردم محله هم پای کار می‌آیند. روند آبادی مسجد از زمانی‌که یک چاردیواری کوچک بود تا توسعه چندباره‌اش، مرمت، زیباسازی نما و موزاییک‌شدن حیاطش را مرور می‌کند و ادامه می‌دهد: نماز ظهر و شب را در همین مسجد می‌خوانم. محله، مسجد و خدمت به مردمش را دوست دارم.

* این گزارش یکشنبه ۱۹ مرداد ۱۴۰۴ در شماره ۶۲۶ شهرآرامحله منطقه ۳ و ۴ چاپ شده است.