بسکتبال، بدون هزینه در زمین ورزشی شهید رنگرز

زمین ورزشی روباز خیابان هاشمیه ۳۳ که به نام شهیدرنگرز مزین شده است، جنب مسجد جوادالائمه (ع) قرار دارد و این روز‌ها پر از صدای بازی و شادی بچه‌هاست. معمولا از ساعت ۱۷ به بعد که هوا کمی خنک می‌شود، بچه‌ها به این زمین ورزشی می‌آیند و تا پاسی از شب در آن به تفریح و ورزش مشغول‌اند.

این زمین ورزشی یک شاخصه مهم دارد و برخلاف اماکن مشابه که بیشتر برای بازی فوتبال یا گل‌کوچک بنا شده، پاتوق بسکتبالیست‌های محله است و از ورزشکاران حرفه‌ای تا آماتور در آن وقت می‌گذرانند.

اینجا در این روز‌های تابستان به دل‌خوشی بخشی از اهالی محله هاشمیه تبدیل شده است که ورزش روزانه برایشان اولویت دارد.

مطلب مرتبط به سرسختی راگبی؛ روایت سخت‌کوشی بانوی ورزشکار محله هاشمیه

ورزش کردن با خاطر آسوده

پنج‌سال پیش بود که زمین افتاده کنار بوستان پیچک، بر اساس سیاست‌های شهرداری مشهد مبنی بر گسترش فضا‌های ورزشی عمومی، به زمین ورزشی روباز برای اهالی تبدیل شد. اینجا یک زمین بسکتبال استاندارد دارد و در گوشه‌ای هم دو تیر دروازه گل‌کوچک گذاشته‌اند تا فوتبالی‌ها هم از آن بهره ببرند.

در ساعت ۸ شب، نور این زمین مناسب است؛ به‌طوری‌که پروژکتور‌های چهار گوشه زمین، این مجموعه ورزشی را مثل روز روشن کرده‌اند. هانا و کیانا و سلماز سه همسایه و هم‌مدرسه‌ای هستند که دو توپ بسکتبال در دست دارند و بازی می‌کنند.

هانا که ۱۰ سالش است، برای صحبت پیش‌قدم می‌شود و می‌گوید: من خیلی بسکتبال دوست دارم. برای همین شب که می‌شود، با مادرم به اینجا می‌آییم. اینجا از فوتبالیست‌ها هم خبری نیست که مدام توپ‌هایشان به سر و کله‌مان بخورد.

مرضیه قادری، مادر هانا، بچه‌ها را صدا می‌کند و چاشت مختصری به آنها می‌دهد و دوباره مشغول بازی می‌شوند. مرضیه‌خانم به ما می‌گوید: امنیت اینجا خوب است. البته همیشه جوانانی که سگ دارند یا مشغول سیگارکشیدن هستند، در پارک پیچک پیدا می‌شوند، اما دوروبر زمین ورزشی پیدایشان نمی‌شود و بچه‌ها با خاطر آسوده بازی می‌کنند.

بسکتبالیستی از بولوار هفتم‌تیر

پس از گذشت نیم‌ساعت، زمین ورزشی روباز بسکتبال شلوغ‌تر می‌شود و چند نفر می‌آیند تا بازی کنند. محسن با مادرش از انتهای بولوار هفتم‌تیر به اینجا آمده است. مادرش می‌گوید: من معمولا برای مطالعه به کتابخانه مسجد جوادالائمه (ع) می‌آیم. یکی‌دو بار محسن را هم با خودم آوردم.

اینجا یک زمین بسکتبال استاندارد دارد و در گوشه‌ای هم دو تیر دروازه گل‌کوچک گذاشته‌اند تا فوتبالی‌ها هم از آن بهره ببرند

او عاشق بسکتبال است و وقتی دید اینجا زمین بسکتبال دارد، هر روز با من راهی می‌شود.

اکرم‌خانم ادامه می‌دهد: این‌جوری خیال من هم راحت‌تر است. پدرش صبح تا شب سرکار است و من همیشه برای اینکه پسرم را کجا بگذارم، دغدغه داشتم. او حالا در یک محیط سالم ورزش می‌کند و من هم به مطالعه خودم می‎رسم.

پاتوقی برای تیم‌های ورزشی

کم‌کم سر و کله یک تیم بسکتبال هم پیدا می‌شود؛ البته تیم که نه، چهارپنج نفر از بسکتبالیست‌های مدرسه‌ای در بولوار هنرستان. رضا سلطانی، مربی این بچه‌ها، می‌گوید: زمین‌های ورزشی خصوصی خیلی گران است، اما اینجا رایگان در اختیار ورزشکاران قرار می‌گیرد. چه‌چیزی از این بهتر که فرهنگ ورزشکاری را بدون هزینه در بین اهالی رواج دهند؟

او ادامه می‌دهد: من و تیمم هفته‌ای دوسه بار به این زمین ورزشی می‌آییم و تمرین می‌کنیم. آب‌خوری و سرویس بهداشتی هم در پارک موجود است و بچه‌ها از این نظر هم مشکلی ندارند.

* این گزارش چهارشنبه ۲۱ خردادماه ۱۴۰۴ در شماره ۶۲۰ شهرآرامحله منطقه ۹ و ۱۰ چاپ شده است.