تسنیم بیات مقام‌‌دار مسابقات کشوری شناست 
خاطرات مجید آراسته از روز‌هایی که محله فردوسی ۳۰ خانوار بیشتر نداشت 
«مادرطاهره»، قابله محله مهرآباد بیش از ۲۰۰نوزاد را به دنیا آورده بود
کار مرحوم زهرا میرزایی تنها قابلگی نبود. مرده هم شسته بود، حدود هفتاد میت. اینکه انسانی اولین نفری باشد که نوزاد را می‌بیند و آخرین نفری که میت را می‌شوید، تجربه منحصر‌به‌فردی است. همین تجربه‌ها باعث شده بود از هیچ‌چیز ترس نداشته باشد.
برف می‌بارید که سمانه‌خانم زنگ زد. گریه‌اش علت مشخصی داشت: مادر‌جان از دنیا رفت. حالا حدود دو هفته از فوت مادرطاهره گذشته است. او سوژه شهرآرامحله در دی‌ماه سال۹۹ بود؛ زن قابله‌ای که شغل مادر و مادر‌بزرگ و اجدادش را دنبال کرده و برای بسیاری از زنان مهرآباد به قول خودش «بچه‌گیری» کرده بود.
مرحوم زهرا میرزایی معروف به «مادرطاهره» بخشی از هویت محله مهرآباد بود و قدیمی‌ها او را و هنرش را خوب می‌شناختند و دختر‌ها و پسر‌های بسیاری قابله‌شان همین شیرزن بود.
مادربزرگمان را از دست دادیم
سمانه خواجه‌علی که خبر فوت زهراخانم را به ما رساند، عروس آن خدابیامرز است و درباره روز‌های آخر زندگی آن مرحوم می‌گوید: نیمه آذرماه بود که مادر‌جان سکته مغزی کرد و سمت راست بدنش حس نداشت. مدتی درمان شد و بهتر شده بود؛ اما متأسفانه در سرمای اخیر فوت کرد. البته فوت برادر و همسر برادرش هم بی‌تأثیر نبود. این دو عزیزش که فوت کردند، دیگر زهراخانم حالش خوب نشد.
سمانه‌خانم تعریف می‌کند که در مراسم تعزیه، بسیاری از همسایه‌ها آمده بودند و بعضی خانم‌های سن‌و‌سال‌دار می‌گفتند به فرزندانمان یادآوری کردیم که «تعزیه مادر‌جان شما هم هست. کسی که شما را به دنیا آورده است.»
حسن غیبعلی، یکی از فعالان فرهنگی محله مهرآباد، دریغ و افسوس می‌خورد که همسایه با‌تجربه و با‌ارزشی را در محله از دست داده‌اند. تعریف می‌کند: هر‌موقع شرایط مساعد بود، می‌رفتم منزلشان و پای صحبت‌هایش می‌نشستم. همه ما به نوعی مادر و مادربزرگمان را از دست داده‌ایم. خدا رحمتش کند.
ما فقط وسیله هستیم
مرحوم زهرا‌میرزایی متولد ۱۳۱۷ بود. به گفته خودش، تعداد بچه‌هایی که به دست او پا به دنیا گذاشته بودند، بیش‌از دویست‌نفر بود. در مصاحبه سال۹۹ دختر‌ها و پسر‌های همسایه را برایمان نام می‌برد: دختر حسن‌کربلایی، بچه فیروزی، بچه‌های خواهر کلثوم که دو تا دختر هستند و خیلی‌های دیگر.
می‌گفت: با بچه‌هایی که به دنیا آوردم و هنوز ساکن همین محله هستند سلام و علیک داریم.به گفته خودش دراین‌بین حتی یک مورد هم فوت یا ناقص نشده بودند.
کارش تنها قابلگی نبود. مرده هم شسته بود، حدود هفتاد‌میت. اینکه انسانی اولین نفری باشد که نوزاد را می‌بیند و آخرین نفری که میت را می‌شوید، تجربه منحصر‌به‌فردی است. همین تجربه‌ها باعث شده بود از هیچ‌چیز ترس نداشته باشد؛ چون ابتدا و انتهای زندگی را بار‌ها دیده بود.
جمله‌ای داشت که خاص خودش بود. می‌گفت: «بچه را خدا می‌آورد، حضرت علی (ع) کمک می‌کند، فاطمه زهرا (س) کمک می‌کند و ما فقط وسیله هستیم. لحظه به‌دنیاآمدن بچه خیلی شیرین و خوب است.»
شهرآرامحله فوت مرحوم زهرا میرزایی را به خانواده و اهالی محله تسلیت می‌گوید.
* این گزارش دوشنبه ۱۰ دی‌ماه ۱۴۰۳ در شماره ۶۰۶ شهرآرامحله منطقه ۵ و ۶ چاپ شده است.
لینک کوتاه
روایات مشابه
ارسال نظر
آوا و نمــــــای شهر
