بیبی صنوبر از قابلههای قدیمی است؛ برای او فاصله تولد تا مرگ همیشه در یک عبارت کوتاه خلاصه میشود؛ بیبی هم اشکهای تماشایی قبل از تولد را شاهد بوده و هم اشکهای روایتگر تلخیهای مرگ یک زندگی را.
منصوره رنجبر، ماما یی است که نزدیک به ۳۸سال دارد، او میگوید: اوایل دهه۴۰ بود که فارغالتحصیل ارشد ماما یی از دانشگاه تهران شدم و بعد از آن مطب دایر کردم. تعداد نوزادانی که به دنیا آوردهام آنقدر زیاد بوده است که تعدادشان را نمیدانم
همه مهدیآبادیها خانم دکتر سردار، پزشک جوان را میشناسند. او در صحنه زندگی همان اندازه مادر است که درصحنه کار، این را از حرف زدنهای دلسوزانهاش میشود، فهمید.
پرستارانی که سال تحویل در بخش زنان و در کنار نوزادان و مادران میگذرانند هر سال سفره هفت سین جالبی درست میکنند که سینهایش را ست سرم، سرسوزن، سوزنگیر، سفالکسین، سرنگ، ست سزارین تشکیل میدهد.
یکی از بخشهای مهم طرح «رؤیای مادری»، ارائه خدمات درمانی و مشاورهای به بانوان است. مریم قاسمی، توضیح میدهد: بسیاری از زنان ممکن است ناباروری نداشته باشند، اما بهدلیل مشکلات جسمی، دچار اختلالاتی شدهاند که با تغییر سبک زندگی برطرف میشود.
کار مرحوم زهرا میرزایی تنها قابلگی نبود. مرده هم شسته بود، حدود هفتاد میت. اینکه انسانی اولین نفری باشد که نوزاد را میبیند و آخرین نفری که میت را میشوید، تجربه منحصربهفردی است. همین تجربهها باعث شده بود از هیچچیز ترس نداشته باشد.
ماهمنیر عظیمی، بهورز ماما ی مرکز بهداشت طرق در سالهای ۵۹ تا ۸۹، به طور میانگین برای هر خانواده ساکن طرق سهنوزاد به دنیا آورده است.