«خواجه روشنایی» در تاریکی گرفتار مانده است 
پرستاران سفیران مهر و ایثارند 
محمدسبحان باوجود محدودیت‌های بسیار خبرنگار مدرسه است
این دانش‌آموز ۱۱ ساله که دچار آسیب مغزی شده، می‌گوید: هر‌زمان فوتبال از تلویزیون پخش می‌شد، گزارشگری می‌کردم و عین مجری‌ها درباره بازی‌ها صحبت می‌کردم. خانم مدیر پیشنهاد کرد خبرنگار مدرسه بشوم.
محمدسبحان جوان، خوش‌خنده و خوش‌صحبت است، دانش‌آموز یازده‌ساله محله رضائیه که ویلچرنشینی‌اش باعث نشده گوشه‌گیر شود. او شش‌ماهه به دنیا آمده و به‌سبب این اتفاق دچار آسیب مغزی اندکی شده است.
بااین‌حال او با اعتمادبه‌نفس خوب و بیان شیرین از سال گذشته خبرنگار پانا (خبرگزاری دانش‌آموزی) شده است و برنامه‌های مدرسه خودش و دیگر مدارس ناحیه ۵ را گزارشگری می‌کند. البته که مادر او، فاطمه ارضی نیز همیشه کمک‌حالش بوده و هست و تصویربرداری از گزارش‌هایش را انجام می‌دهد.
- چطور مسیرت به خبرنگاری رسید؟
هر‌زمان فوتبال یا والیبال از تلویزیون پخش می‌شد، گزارشگری می‌کردم و عین مجری‌های تلویزیون درباره بازی‌ها صحبت می‌کردم. خانم مدیرمان وقتی گزارش‌های من را دید، به‌خاطر بیان خوبی که داشتم، پیشنهاد کرد خبرنگار مدرسه بشوم.
- و خبرنگاری را از چه مراسمی شروع کردی؟
سال گذشته، چند‌مراسم در مدرسه‌مان داشتیم. آنجا رفتم و با بچه‌ها صحبت کردم که خروجی‌اش در کانال مدرسه منتشر می‌شد. اولین مراسم، زیارت عاشورای مدرسه بود. میکروفون را جلو بچه‌ها می‌گرفتم و از آنها می‌پرسیدم که چه حس و حالی دارند و مادرم با گوشی همراه از این سؤال و جواب فیلم می‌گرفت.
- چرا خبرنگاری را دوست داری؟
کلا صحبت‌کردن با مردم را دوست دارم؛ چون هم از صحبت‌هایشان یاد می‌گیرم و هم اینکه باید برای صحبت با آنها، دانش خودم را هم بالا ببرم.
- می‌خواهی خبرنگاری را ادامه بدهی؟
بله، می‌خواهم گزارشگر بهتری بشوم و برای خبرنگاری به مدارس بیشتری بروم. بعد ازآن خبرنگار خبرگزاری‌های بزرگ بشوم.
- از بین گزارش‌هایی که گرفته‌ای، کدامشان را بیشتر دوست داری؟
در‌مجموع گزارشگری و خبرنگاری در مدرسه پر از حس و حال خوب است. برای خود من اولین روزی که مدرسه شروع می‌شود، خاطره‌انگیز‌ترین روز سال است. دیدن شور و هیجان بچه‌ها و حضور در این فضا خیلی خوب است.
برای همین گزارش برنامه قرائت و حفظ قرآن در مدرسه ابرار را خیلی دوست داشتم. از بچه‌هایی که در مسابقه این برنامه شرکت کرده بودند، حس و حالشان را پرسیدم. ضمن اینکه در آن مراسم برای حفظ یازده سوره قرآن جایزه‌ای هم گرفتم.
- حفظ سوره‌های قرآن را از کی شروع کردی؟
از سال گذشته به کمک مادرم، حفظ سوره‌های کوچک را شروع کردم. اینجا باید بگویم که مادرم در تمام امور زندگی‌ام به من کمک می‌کند و همیشه مدیونش هستم.
- برای پایان صحبت از آرزویت بگو.
دلم می‌خواهد وقتی بزرگ شدم، پزشکی بخوانم و بچه‌هایی را درمان کنم که مثل خودم معلولیت سی‌پی دارند.
* این گزارش دوشنبه ۲۳ مهرماه ۱۴۰۳ در شماره ۵۹۶ شهرآرامحله ۵ و ۶ چاپ شده است.
لینک کوتاه
روایات مشابه
ارسال نظر
آوا و نمــــــای شهر
