حمید بهنامیان می‌گوید: باباعباس خدابیامرز برای ما تعریف می‌کرد که بین دو گروه درگیری خونینی رخ داده و به این دروازه که می‌رسند، صلح می‌شود. به همین‌دلیل مردم عید می‌گیرند و شادی می‌کنند و نام اینجا می‌شود عیدگاه.
فاطمه ماهری از خاطراتش در رباط طرق می‌گوید: انتهای رباط‌طرق ۶ آسیاب آبی بود. آن‌زمان نانوایی نداشتیم؛ به‌همین‌دلیل مردم گندم‌هایشان را به آسیاب آقای گلابچی می‌آوردند.
کوچه حسین‌باشی که حالا صد سالی از عمر آن می‌گذرد، روزگاری، باغ انگور و دوره‌ای محل کاشت صیفی‌جات بوده؛ همچنین زمانی بخش درخورتوجهی از آن به کوره آجرپزی حسین‌باشی و خانه کارگران کوره اختصاص داشته است.
کوچه طبرسی ۴۲ که به رسالت۱۷ ختم می‌شود، دارای شانزده‌فرعی است، ۶۵۰متر طول دارد و به‌دلیل مجاورت با بولوار طبرسی‌جنوبی، شیخ‌صدوق و المهدی از معابر مهم و پر‌رفت‌وآمد منطقه ۳ به شمار می‌رود.
کوچه یدالله، مانند بسیاری دیگر از مسیر‌های درون‌شهری مشهد، در سال‌های پس از پیروزی انقلاب با روند نوسازی شدیدی رو‌به‌رو شد. بسیاری از خانه‌های حیاط‌دار قدیمی این مسیر تخریب شده و جای خود را به آپارتمان‌های چند‌طبقه داده‌اند.
اصغر محمودی می‌گوید: پدرم، با یک موتور یاماهای۱۰۰ همراه مادر و دو برادرم، از اهواز به مشهد سفر کردند و نمک‌گیر و پابند همسایگی امام‌رضا (ع) شدند. وقتی به اهواز برگشت، آن‌قدر از مشهد و حال و هوایش گفت که همگی هوایی شدیم و سال بعد خانه و زندگی‌مان را به این شهر آوردیم.
کتاب راهنمای مشهد اثر غلامرضا ریاضی که مهرماه ۱۳۳۴ منتشر شد، با هدف کمک به زائران تهیه شده و بخشی از سند هویت ی مشهد در میانه دهه۳۰ و درست قبل از راه‌افتادن راه‌آهن است. این کتاب، بعد از خرید از یک مجموعه شخصی، در کتابخانه شهرداری مشهد نگهداری می‌شود.