سر نخ یکی از گل‌های روی پارچه را که بگیری می‌رسی به کاشانی ۱۲ و مغازه‌ای که چرخش همیشه کوک است؛ کوک کوک. از خود عباس پوریزدیان، گلدوز ۶۳ ساله این مغازه که بپرسی می‌گوید «همه‌اش قسمت بود».
«طاهره مستنبط» هنرمند معرق کار محله بهشتی زمانی طولانی به کار خیاط ی مشغول بوده و حالا در مجتمع زیست‌خاور، هنرش را درزمینه معرق‌کاری در‌معرض دید مردم قرار داده است.
علی قانع خیاط استاد می‌گوید مردان روزگاران دور، نوعی کلاه بلند بر سر می‌گذاشتند و عمامه سیاهی دور آن می‌بستند و طیلسانی هم روی سر و عمامه می‌انداختند که ادامه آن، تا روی شانه‌ها را می‌گرفت.
خیابان معلم ۴ که به نام ابوالفضل بیهقی، مورخ معروف ایرانی، نام‌گذاری شده است، روزی محل کسب پررونقی برای خیاط ان بود.
نرگس اصغری، بانوی جوانی که در نیمه دهه ۲۰ زندگی خود به‌سر می‌برد، توانسته کارگاهی علم کند و چند نفر هم‌سن‌وسال خود را گرد آورد و بخشی از چرخه تولید این کشور را به دست گیرد.
بیش از ۳۳سال از همنشینی راضیه عطار با هنر می‌گذرد و حالا هنر شده بخشی از پازل زندگی‌اش. تا‌کنون خیلی‌ها زیرنظر این بانوی هنرمند محله‌مان موفق به دریافت گواهی‌نامه بین‌المللی فنی‌وحرفه‌ای شده‌اند.
آوازه بی‌عیب‌و نقص بودن الگو‌های خیاط ی اقدس اسماعیل‌زاده به‌قدری در میان تولیدی‌ها و خیاط ها پیچیده که غیر از همسایه‌های دور‌و‌نزدیک محله نیروهوایی، از محدوده احمدآباد و نوغان هم برای آموزش آمده‌اند.