خانواده مشهدی، ریشه‌ای نزدیک به ۱۰۰ سال در کوچه رسالت ۵۵/۹ محله دروی دارند؛ سابقه‌ای آن‌قدر طولانی که کوچه محل زندگی‌شان را هم به نام «کوچه مشهدی‌ها» مشهور کرده است.
حسین‌الموسوی، مینیاتور منحصربه‌فردش را به شیوه نقاشی‌های قهوه‌خانه‌ای کشیده و سال‌ها تجربه‌اش را برای خلق این اثر ماندگار به کار بسته است تا بتواند از پس ترسیم مقرنس‌های سقف و کاشی‌های سنجری برآید. او بر جزئیات روضه منوره تسلط کاملی داشته است.
مهم‌ترین تغییرات کوچه پاچنار در سال‌های پس از پیروزی انقلاب اسلامی تاکنون، همان ساخت‌و‌ساز‌های کوچک و بزرگ فراوان این محدوده است که آن را به محدوده‌ای تبدیل می‌کند که بسیاری از پلاک‌های آن به‌عنوان واحد‌های اقامتی رسمی یا غیررسمی توسط زائران مورد استفاده قرار می‌گیرد.
«عیش‌آباد» روستایی قدیمی که امروزه بخشی از محدوده شهری مشهد است و روزگاری، از مراکز عمده تولید چغندر در مشهد بود؛ مزرعه‌ای که تاریخی طولانی دارد و نشان آن را می‌توان در اسناد مربوط به دوره صفویه نیز یافت.
۲۷ بهمن ۱۲۸۵، مجلس شورای ملی دوره اول، شاهد قرائت نامه‌ای بود که جمعیت حاضر بار رنج و ذلت آن را تحمل نکردند و به تلخی گریستند. این‌بار ناموس ایرانی به غارت رفته بود و در کریه‌ترین حالت ممکن، ننگین‌ترین واقعه تاریخ معاصر ایران را رقم می‌زد.
فاطمه هراتی از شهر‌هرات یزد به مشهد آمد و می‌گویند او اولاد می‌خواست که بعداز حاجت‌رواشدن اتاق سه‌در‌چهار خودش را همراه با درخت توت حیاط و چاه آبی وقف مسجد کرد. مردم هم روی همان زمین بنای مسجد را ساختند.
طعم بستنی‌های حاج‌اصغر غفوریان، حالا به هویت مشهد گره خورده است، هر زائری که به این شهر می‌آید کنار زیارت حتما سری هم به بستنی دقت طلاب می‌زند.