چهار سالی می‌شود که درِ اتاق‌های معروف‌ترین خانه تاریخی مشهد به بهانه ایجاد موزه حکام و والیان شهر به روی بازدیدکنندگان بسته است.
از ویژگی‌های بارز خانه براتی که سال ۱۳۱۰ خورشیدی ساخته شده می‌توان به ستون‌های جلوی نما، گچ‌بری‌های بالای طاق پنجره‌ها و سنتوری‌های گچ‌کاری و رنگ‌آمیزی شده در نمای حیاط اشاره کرد.
مهم‌ترین ویژگی خانه تاریخی علیزاده تزیینات آجر و کاشی بسیار زیبای آن است که هم در نمای ساختمان و هم در فضا‌های داخلی یعنی دیوار‌های حیاط وجود دارد.
خانه حناساب سال ۸۳ ثبت ملی شد، امید می‌رفت که میراث فرهنگی مرمت این خانه را آغاز کند و ماندگاری‌اش را تضمین، اما چنین نشد؛ اتفاقی‌که برای خانه حناساب افتاد این بود: تخریب کامل بنا.
استادعلی‌اکبر صفارزاده شاید آخرین نفری باشد که از نسل شیروانی‌کوب‌های قدیم مشهد مانده و هنوز از شغل سنتی‌اش محافظت می‌کند.
حاج‌علی غلام‌پور معروف به اوستا ماشالا از جمله کارگرانی بود که در طرح بازسازی آرامگاه فردوسی در سال ۱۳۴۳ در کسوت آهنگر مشارکت داشت و طرح‌های خلاقانه‌ای نیز ارائه کرده که موجب پیشرفت کار شد.
هومن مرصعی و هدایت گواهی، برمبنای یک الگوی جهانی کارشان را «واچینی» و دوباره‌چینی بنا‌های تاریخی مشهد قرار دادند و به این روش توانستند تعداد زیادی از خانه‌های تاریخی مشهد را در انبار‌های تاریک و نمور شهرداری حفظ کنند.