پای کار تا رسیدن به آرزوی بزرگ

از آن نوجوان‌های مصمم است و پای کار؛ نه خستگی می‌شناسد، نه درد و بیماری و نه موانع پیش رو و محدودیت‌ها را؛ محکم و با‌اراده فقط به المپیک فکر می‌کند، برای کسب اولین مدال طلای جودوی ایران.

امیرحسین روحانی، نوجوان هجده‌ساله محله پنج‌تن، با اینکه چند مدال کشوری و سابقه دو سال حضور در تیم ملی جودوی نوجوانان و جوانان را دارد، به این‌ها بسنده نکرده است و با جدیت و پشتکار، خود را برای تحقق آرزویش آماده می‌کند.

- چه شد که به جودو علاقه‌مند شدی؟
از کودکی به کشتی علاقه داشتم. پدربزرگ مادری‌ام که بیش از نودسال سن دارد، در درگز چوخه‌کار است و به من سفارش می‌کرد ورزش کنم، آن‌هم کشتی با‌چوخه. پدرم من را از پنج‌سالگی با خودش به (مجتمع ورزشی شهید‌جعفریان) ابتدای بولوار شهیدآوینی می‌برد و با من جودو تمرین می‌کرد. کم‌کم به این رشته نیز علاقه‌مند شدم. کلاس پنجم بودم که خودم به‌صورت جدی و هدفمند جودو را شروع کردم و از‌آنجا‌که فرزند اول خانواده بودم، چند‌ماه بعد، هر سه برادرم نیز به تبعیت از من و پدر همراهمان شدند.

- بعد از هفت‌سال حرفه‌ای کار‌کردن جودو، چه مشکلاتی در آن می‌بینی؟
اولین چیزی که در ورود به این رشته توی ذوق آدم می‌زند، هزینه زیاد لباس فرم استاندارد آن است که، چون جنس آن از ابریشم و وارداتی است، حدود دویست‌دلار (بیش از ۱۰ میلیون) قیمت دارد. البته لباس‌های داخلی هم هست، اما برای مسابقات، استاندارد نیست. به‌همین‌دلیل من و برادرانم یک لباس فرم تهیه کرده‌ایم و همه به نوبت آن را استفاده می‌کنیم؛ هزینه مکمل‌های تقویتی هم که جای خود دارد.

- بعد از این آسیب‌های جسمی، برای ادامه جودو مردد نشدی؟
هم ترس داشتم و هم درد شدید، اما به‌خاطر علاقه‌ام تحمل کردم و پشیمان نشدم. پدرم نیز که ۱۰ سال قبل از من، وارد این رشته شده و خاکش را خورده بود، دلداری‌ام می‌داد و می‌گفت این مسائل برای همه هست. اگر اتفاقات خوب و بزرگ می‌خواهی، باید تاوانش را پس بدهی. مادرم و خانواده‌اش هم حمایت می‌کردند، اما خانواده پدری می‌گفتند جودو را کنار بگذارم؛ چون به گفته آنان آخرش هیچ‌چیز نیست، جز اینکه خودم را ناقص می‌کنم.

- چه افتخاراتی به دست آورده‌ای؟
پدرم مدال طلای کشور را دارد و برادران کوچکم نیز چند سال پیاپی قهرمان استان هستند. من هم در مسابقات جودوی نوجوانان، سال ۹۹ و ۱۴۰۱ و لیگ برتر جودوی کشور قهرمان شدم. امسال مدال نقره کسب کردم. دو سال هم سابقه حضور در تیم ملی جودوی نوجوانان را دارم.

- می‌خواهی در این رشته به کجا برسی؟
وقتی اولین مدال کشوری را گرفتم، به طلا فکر کردم، اما نه‌فقط در سطح کشور بلکه طلای المپیک. می‌خواهم اولین مدال طلای جودوی ایران در المپیک را بگیرم؛ به همین‌دلیل یک سال است که تمریناتم خیلی بیشتر شده است؛ اکثر دوستانم در آستانه نوروز، تمرینات را رها کردند، ولی من با اینکه آسیب‌دیده‌ام همچنان ورزش را ادامه می‌دهم.

- برای رسیدن به هدفت چگونه برنامه‌ریزی می‌کنی؟
بعد از اذان صبح با برادرانم می‌دویم، بعد از صبحانه و استراحت، به باشگاه بدن‌سازی می‌روم و شب‌ها هم به باشگاه جودو. در‌مجموع حداقل روزی چهار‌ساعت ورزش می‌کنم.

* این گزارش یکشنبه ۲۷ اسفندماه ۱۴۰۲ در شماره ۵۶۱ شهرآرامحله منطقه ۳ و ۴ چاپ شده است.