خاطره خوش با کمربند نارنجی

حدود یک‌سالی می‌شود که ووشو را شروع کرده است و در همین مدت کوتاه توانسته در وزن ۵۸ کیلوگرم و در رده سنی نوجوانان مقام دوم استانی را به دست آورد. او با شرکت در مسابقات ماه گذشته خانه ووشو مشهد توانست این افتخار را کسب کند. فاطمه جلالیِ چهارده‌ساله، دانش‌آموز با‌انگیزه مدرسه هنرپژوهان محله مهدی‌آباد است. او استعداد ویژه‌اش در ورزش‌های رزمی را از پدرش به ارث برده است.

- چه شد که ووشو را انتخاب کردی؟
پدرم کاراته کار می‌کند و من را تشویق کرد که ووشو را انتخاب کنم. در این یک سال که ورزش می‌کنم، به کمربند نارنجی این رشته دست یافته‌ام.

- می‌خواهی در این ورزش به کجا برسی؟
دوست دارم در مسابقات بین‌المللی و کشوری مقام اول را به دست آورم. بعد هم می‌خواهم رشته تربیت‌بدنی را بخوانم و باشگاه ورزشی داشته باشم.

- محله شما باشگاه رزمی دارد؟ تو به کدام باشگاه می‌روی؟
مهدی‌آباد سالن و کلاس ورزشی ندارد و برای شرکت در کلاس باید تا مهرآباد بروم. قبلا به کلاسی در فرهنگ‌سرای غدیر می‌رفتم. الان هم روز‌های فرد کلاس دارم و به مهرآباد می‌روم.

- مسابقاتی که اخیرا شرکت کرده‌ای، چطور بود؟
خیلی خوب بود، اما استرس زیادی داشتم و همین باعث شد در فینال از حریفم شکست بخورم. حریفم نسبت‌به من تجربه بیشتری داشت و چهار‌سال بود که ووشو کار می‌کرد. قبل از آن هم دو مبارزه دیگر داشتم که آن‌ها هم سخت بود، ولی بر حریفانم غلبه کردم.

- تابه‌حال در مسابقات آسیب دیده‌ای؟
در یک مبارزه دوستانه در سالن حرکت را اشتباه اجرا کردم و همین باعث شد که آسیب ببینم.

- بهترین فن ووشو که دوستش داری چیست؟
«خن تی توئه» که ضربه دورانی از خارج به داخل یا روی پاست.

- مهم‌ترین ورزشکاری که در رشته خودت می‌شناسی، کیست؟
از قهرمان‌های خیلی معروف، فردی در خاطرم نیست، اما برای من، استادم معصومه آل عامر قهرمان است. استادم در مسابقات کشوری هم مقام اول کسب کرده است.

- نظرت درباره محله‌ات چیست و به چه امکاناتی نیاز دارد؟
محله خوب، اما شلوغی است. اینجا سالن و باشگاه ورزشی برای خانم‌ها نداریم. بخشی از محله که عباس‌آباد نام دارد و ما در آن زندگی می‌کنیم، فقط دبستان دخترانه دارد و مجبوریم برای دبیرستان تا آن طرف محله در حجت‌آباد برویم که از منزلمان فاصله بسیار دارد. کتابخانه هم نداریم تا بچه‌های هم‌سن‌و‌سالم وقتشان را با کتاب‌خواندن در آن پر کنند.