مسیر ورزش برای محمدحسین صدیقی، ناهموار و پر‌پیچ‌و‌خم بوده است؛ پیچ‌وخم‌هایی که هر‌کدامشان کافی بود برای دلسرد‌شدن و خداحافظی او با دنیای ورزش، اما همراهی خانواده و اعتماد‌به‌نفسش، او را در عرصه ورزش نگه داشت.
حامد مولایی در بیست سالگی به پیشنهاد یکی از دوستانش برای تماشای بازی ورزشکاران به باشگاه می‌رود و از نزدیک مبارزات کیک‌بوکسینگ را تماشا می‌کند که بذر علاقه به این رشته در دلش کاشته می‌شود.
آروین الله یاری، پسر نه‌ساله محله بلال، با کمربند مشکی‌اش نه‌تنها در مسابقات، بلکه در دل آرزوهایش حسابی می‌جنگد؛ آرزوی ساختن باشگاهی بزرگ، برای پرورش قهرمان‌های کوچکی مثل خودش.
مسعود غریب با دیدن موفقیت نسرین شاهی پس از کسب سهمیه المپیک پاریس، در مسیر قهرمانی رشته تیراندازی قرار گرفت. خودش می‌گوید: با خودم گفتم شاید من هم بتوانم! تست دادم و چون بدنم ورزیده بود، گفتند بهتر است در رشته تیراندازی با تفنگ کار کنم.
۱۷ سالگی آغاز ورود کریم میرزایی به رشته کوهنوردی بوده و کوهِ «چمن» که بعد از منطقه زشک قرار دارد، اولین فتح اوست. او حالا عضوی از گروه ورزشی رسالت است که بیشتر قله‌های مرتفع ایران را فتح کردند.
مجموعه ورزشی محله الهیه، پاتوقی است برای زنان ورزشکار و ورزش‌دوست که تا همین چندسال پیش زمین خالی بود و برای اهالی آفت شده بود.
رضا صاحبی از آقای گلی لیگ ایران همراه با تیم پیام خراسان می‌گوید، از آقای گلی در تیم ذوب‌آهن و البته از روزی که حقش را در تیم ملی پایمال کردند و لحظه پرواز برای جام ملت‌های آسیا در سال۲۰۰۰ اسمش را خط زدند.