ورزشکار کم‌بینای محله امام هادی قهرمان پاراآسیایی است

در یک خانواده ورزشی به دنیا آمده و بزرگ شده است و علاقه‌اش به ورزش طبیعی است. حامد علیزاده را خیلی از جودوکاران و چوخه‌کاران می‌شناسند اگرچه رشته اصلی و افتخارات او در رشته جودو است.علیزاده ورزشکار کم‌بینای محله امام هادی (ع) مشهد است که در مسابقات پاراآسیایی و حتی پاراالمپیک برای کشورش افتخار آفریده است.

او ورزش را از سال‌۷۶ به طور حرفه‌ای در رشته جودو آغاز کرد و در همین سال به اردوی تیم‌ملی دعوت شد. علیزاده ده‌ها مقام قهرمانی و نایب‌قهرمانی کسب کرده و در سطح کشور هفت مقام قهرمانی در رده سنی نوجوانان، جوانان و بزرگسالان از آن خود کرده است.

اما حامد علیزاده در عرصه‌های بین‌المللی هم افتخارات زیادی دارد، او نقره پاراآسیایی و عنوان چهارم را در رقابت‌های پاراالمپیک کسب کرده است.علیزاده در زمان کودکی‌اش به دلیل آسیب‌دیدگی از ناحیه سر بینایی خود را تا حد زیادی از دست داده است و این هفته در تحریریه شهرآرا‌محله در خصوص زندگی ورزشی‌اش برایمان می‌گوید.

کودکی‌ام در گود مهدی‌آباد گذشت

علیزاده درباره شروع دوران ورزشی‌اش می‌گوید: پدر و پدربزرگ من از ورزشکاران شناخته شده مهدی‌آباد بودند و من در یک خانواده ورزشی در محله امام هادی (ع) به دنیا آمدم. از زمانی که یادم می‌آید به همراه پدر و برادر بزرگم به گود مهدی‌آباد می‌رفتم. تمام دوران کودکی‌ام در این گود گذشت. من در این رشته همیشه در رده نونهالان و نوجوانان افتخارات زیادی داشتم، اما با تشویق‌های برادرم علی، رشته جودو را انتخاب کردم و در این رشته به نظر خودم خیلی موفق‌تر بودم؛ سال‌۷۶ به اردوی تیم‌ملی دعوت شدم.

پدر و پدربزرگ من از ورزشکاران شناخته شده مهدی‌آباد بودند و من در یک خانواده ورزشی به دنیا آمدم

مصدوم شدم و به تیم‌ملی کم‌بینایان رفتم

این جودوکار موفق منطقه با اشاره به مصدومیتش در بازی‌های جهانی می‌گوید: وقتی در مسابقات جهانی مصر مصدوم شدم برای مدتی از ورزش دور شدم. در آن روزها همه پزشکان جوابم کردند و پزشکی که مرا جراحی کرد گفت فقط با این عمل می‌توانم به زندگی‌ام ادامه بدهم. اما در آن روزها یکی از دوستانم به نام علی دبیر به من گفت قوی، باخدا و امیدوارم باش تا بتوانی باز هم به ورزش برگردی. هر روز دوستم با من حرف می‌زد؛ من هم امیدوار بودم که برمی‌گردم و حقم را از ورزش می‌گیرم. خدا هم صدایم را شنید و به لطف آقا امام رضا(ع) دوباره و با قدرت بیشتر به ورزش برگشتم.

وی ادامه می‌دهد: بعد از بهبودی‌ام به خاطر اینکه کسی از مربیان تیم‌ملی سراغی از من نگرفته بود ، خیلی سرخورده شده بودم. سپس به دلیل درجه بینایی چشمم که پایین بود در اردوی تیم‌ملی کم‌بینایان شرکت کردم  و از آن سال به بعد فقط برای کم‌بینایان به روی تاتامی می‌روم. البته همیشه در حق افرادی چون من ظلم شده و هر بار هم گفته‌ایم فایده‌ای نداشته است به همین دلیل چیزی در این باره نگویم، بهتر است.

از مهدی‌آباد تا لندن

حامد علیزاده درباره حضورش در پاراالمپیک می‌گوید: رنکینگم برای حضور در مسابقات پاراالمپیک کم بود، اما در مسابقات جهانی ۲۰۱۱ که در آنتالیا برگزار شد، موفق به کسب جواز حضور در این رقابت‌ها شدم.

البته هم در مسابقات پاراآسیایی گوانگجو و هم در این رقابت‌ها در حقم خیلی ظلم شد. من در گوانگجو باید طلا می‌گرفتم، اما فن اجرایی‌ام را مردود اعلام کردند و نقره گرفتم. در لندن هم به دلیل اینکه آسیب دیدگی‌ام برگشت، فینال را از دست دادم و در مسابقه سوم و چهارمی هم با نظر پزشکان نتوانستم بازی کنم و رقیب برزیلی من سوم شد و من مقام چهارم را کسب کردم.

مطلب مرتبط روایت زندگی حامد علیزاده، جودوکاری که ۲بار المپیکی شد

مهدی‌آباد بهترین محله است

این جودوکار بین‌المللی منطقه ما درباره محله‌اش می‌گوید: مهدی‌آباد که جزئی از محله امام هادی (ع) است، یکی از بهترین محله‌های شهر است. این محله به خاطر گود مهدی‌آباد در سراسر کشور شناخته شده است و آدم‌های ورزشکار و ورزش‌دوست زیادی دارد؛ من هم دوست دارم همه من را بچه این محله بدانند. وی ادامه می‌دهد: با آنکه دوستان زیادی در محله ندارم و از همان کودکی بهترین دوست‌هایم پدر و برادرم بودند، همه در محله به من لطف دارند و با بعضی از بچه‌های محله‌مان دوست نزدیک هستیم.

توجهی به گود مهدی‌آباد نمی‌شود

وی با اشاره به اینکه گود مهدی‌آباد یکی از ظرفیت‌های خوب مشهد است، اظهار می‌دارد: با آنکه گود مهدی‌آباد را همه می‌شناسند و از سراسر مشهد در روزهای خاصی به آنجا می‌روند، مسئولان زیاد به آن توجه ندارند و به آن رسیدگی نمی‌کنند. وی ادامه می‌دهد: به نظر من مسئولان ما دنبال ورزش فانتزی هستند و به رشته کشتی باچوخه که یکی از رشته‌های اصیل استان است، توجهی نمی‌کنند.

با آنکه گود مهدی‌آباد را همه می‌شناسند و از سراسر مشهد به آنجا می‌روند، مسئولان زیاد به آن توجه ندارند و به آن رسیدگی نمی‌کنند

ما در محله امکانات و استعدادهای ورزشی خوبی داریم اما کسی نیست که از این همه استعداد استفاده کند. وی ادامه می‌دهد: چند بار نامه‌نگاری کردیم که زمین گود توسط مردم خریداری و به آن رسیدگی شود، اما هیچ جوابی به ما داده نشده است.

مربی نمی‌شوم

حامد علیزاده این ورزشکار پاراالمپیکی منطقه ما درباره سقف آرزوهایش می‌گوید: می‌خواهم دوباره در مسابقات پاراالمپیک شرکت کنم. من فقط مدال این رقابت‌ها را کم دارم. یک روز در موزه آستان قدس رضوی عباس جدیدی را دیدم که به اتفاق خانواده‌اش برای دیدن مدال‌هایش آمده بود؛ من هم تصمیم گرفتم این کار را انجام دهم و برای رسیدن به این هدف باید مدال پاراالمپیک را به‌دست آورم. وی ادامه می‌دهد: می‌خواهم بعد از این موضوع به زندگی شخصی‌ام برسم چون دوست ندارم مربی شوم.

هر چه دارم، از خانواده‌ام دارم

وی در پایان از زحمت‌های خانواده‌اش تشکر می‌کند و می‌گوید: من هرچه دارم از نان حلالی است که پدرم بر سر سفره آورد و تربیت مادرم که از همان کودکی بذر عشق به ائمه (ع) را در دل من کاشت. البته من مربیان زیادی داشتم که جا دارد از آن‌ها هم تشکر کنم؛ افرادی چون غضنفری، امیر قمی، استاد دهقان، خسرو دلیر، رضا خوش‌سیما و برادرم علی.

*این گزارش چهارشنبه، ۳ آبان ۹۱ در شماره ۲۷ شهرآرامحله منطقه ۱۰ چاپ شده است.