وقتی آذر ظریف‌محبی برای اولین‌بار وارد خانه همسر می‌شود، فرشی دست‌باف پیش پایش پهن می‌کنند. طرح و نقش این فرش که هنر دست مادرشوهر است او را علاقه‌مند به هنر قالیبافی می‌کند.
شهروز شفیعی با هدف خودکفایی، کارگاه صنایع چوب راه‌انداخته است. او به این هنر علاقه داشته و می‌خواست چیزی فراتر از آموزش‌های هنرستان را در‌زمینه هنر چوب یاد بگیرد.
فریده چاردهی فقط با طلق و پارچه، فضا و سبک زندگی‌های قدیم را تصویرسازی می‌کند. به‌گفته خودش این هنر در کل ایران منحصربه‌فرد است و تا حالا ندیده و نشنیده که کسی مشابه کار او را انجام دهد.
مریم حلم‌زاده ۵۰ سالگی را پشت سر گذاشته و مربی عروسک‌بافی در موسسه توان‌یابان شریف است. او در اردیبهشت سال ۱۳۵۹ در یک حادثه رانندگی همسر و دختر خود را از دست می‌دهد و از همان سال روی تخت می‌ماند.
حمید طایی پنج‌سال پیش، یک تأسیساتچی پنجاه‌ساله بود، اما تصمیمش را برای شروع یک مسیر جدید گرفت. او کارش را رهاکرد تا دوتارساز شود.
استادان مسگری خیابان سرخس می‌گویند این حرفه بهتر از شغل‌های قدیمی دیگر دوام آورده‌است. اکنون مشهد قطب تولید ظروف مسی است.
رمضان‌علی ابراهیمی می‌گوید: همه‌چیز خوب پیش می‌رفت تا اینکه در دهه۸۰ راه صادرات فرش مسدود شد. دیگر کسی فرش نمی‌خرید. کارگرانم همه رفتند. مجبور شدم زمینی را که خریده بودم، بفروشم.