«ریاضی درس شیرینی است، فقط باید این طعم را بچشیم تا متوجه شویم یادگیری آن ساده و تنها راهش هم تمرین کردن زیاد است.» این جمله را می‌گوید و شروع می‌کند به توضیح دادن اینکه چطور روزی هشت‌ساعت درس می‌خواند تا به همه کارهای روزمره‌اش هم برسد. محیا ماروسی نوجوان سیزده‌ساله محله نیروهوایی سال قبل در جشنواره ریاضی جابربن حیان با محوریت «یادگیری با طعم ریاضی» به همراه تیم پنج‌نفری مدرسه موفق شد رتبه اول کشور را کسب کند.
شیهان‌علی ملانوروزی می‌گوید: مسابقه جهانی کیوکوشین در سطح بالا در کشورمان برگزار شد، بزرگ‌ترین استادان جهان در تهران حضور یافتند، اما صدا و سیما در حد چند دقیقه کوتاه در اخبار فقط مقام‌ها را اعلام کرد!
به نظر من کشتی بیشتر از اینکه بخواهد ورزش باشد، راه و رسم زندگی است، فردی که در پستی و بلندی کشتی قرار می‌گیرد، چه قهرمان المپیک باشد و چه کسی که فقط به خاطر علاقه‌ای که دارد در این حوزه تمرین می‌کند، شیوه زندگی را تمرین می‌کند. اعتقاد دارم کشتی و نوع تمرینات آن باعث می‌شود تا فرد طعم سختی‌ها را بچشد و درس‌هایی بگیرد که در زندگی بسیار به درد می‌خورد، اینکه برخی افراد کشتی را فقط به چشم یک ورزش نگاه می‌کنند قبول ندارم چون کشتی در تاریخ ما، آیین پهلوانی و جوانمردی ما ریشه دارد.
مسجد امام محمد باقر(ع) یکی از اولین مراکز مذهبی و محوری در محله بهمن است که احداث آن بعد از وقف زمین در سال 1330 شروع شد. مسجد ساخته‌شده در آن سال تا اواخر سال 1393 هم پابرجا بود اما فرسوده شدن ساختمان در طول زمان، هیئت امنا را به فکر بازسازی انداخت.دوباره اهالی محله بهمن پای کار آمدند و توانستند با کمک خیران و شهرداری منطقه3 بازسازی را به بهترین شکل انجام دهند. حالا حیاط کوچک و نقلی مسجد با گلدان‌هایی که در گوشه و کنارش چیده شده است میزبان میهمانان خانه خداست. مسجد جدید سه‌طبقه است و علاوه بر دو شبستان، فضاهای دیگری هم از قبیل سالن ورزش ی، کانون فرهنگی، پایگاه بسیج و مهدالرضا(ع) به آن اضافه شده است.
پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، حوالی سال 1355 بود که تیم برق پا گرفت. آن زمان اطراف چهارراه برق هنوز ساخت‌و‌سازی نشده بود. بچه‌های محله‌های طلاب و طبرسی برای بازی فوتبال این مکان را انتخاب کردند. محل بازی‌شان میدانی بود که فقط دو تا میله دروازه داشت. خط‌هایش تقریبا فرضی بود، شنی و خاکی. احمد محدث، مربی و سرپرست تیم، بچه‌ها را دور هم جمع کرده بود. جالب این است که تیم برق که بعدها با چند تیم دیگر ترکیب و نامش فردوسی شد و اکنون نیز به نام شهید محدث شناخته می‌شود، برای خودش در محله قدرتی بود و با تیم‌های مطرحی در سطح مشهد بازی می‌کرد. در بیشتر مواقع هم برنده می‌شد. همین چیزها بود که بچه‌های ده‌دوازده‌ساله محله‌های طلاب و طبرسی را واداشت جدی‌تر دنبال زمین مناسب بیفتند.
روزگار کودکی ما یعنی دهه60 اوج فیلم‌های بروسلی، جکی چان و دیگر ورزش کاران هنرهای رزمی بود. همه پسربچه‌های هم‌سن وسال من بعد از دیدن این فیلم‌های رزمی با صداهای عجیب و غریبی همان حرکات را تکرار می‌کردند. چند دقیقه‌ای به در و دیوار خانه می‌پریدیم تا اینکه با صدای پدر یا مادر آرام و ساکت می‌شدیم. من تحت‌تأثیر همین فیلم‌ها به ورزش های رزمی علاقه‌مند شدم. چون اتفاقا در نزدیکی خانه ما یعنی خیابان موسوی قوچانی یک باشگاه ورزش ی رزمی وجود داشت آن‌قدر اصرار کردم تا پدرم اسمم را در این باشگاه نوشت و از کودکی ورزش تکواندو را شروع کردم.
سال82 بود که قرار شد قسمتی از پارک بزرگ ملت به‌طور ویژه به بانوان اختصاص پیدا کند. محیط کناری شهربازی که حدود دوهکتار فضای محصور مناسب داشت آماده‌سازی شد.