دکتر علی اکبر فیاض وزنه سنگینی در ادبیات خراسان و چه بسا ایران به شمار می‌آید. او شمع محافل ادبی خراسان است و چه بسیار شعرایی که تشنه نقد آثارشان به دست دکتر فیاض بوده اند.
محمدکاظم انوری از مهاجران افغانستانی ساکن مشهد، نابغه ریاضی است و گرچه مشکلات فراوانی پیش رو داشته، دانشجویان زیادی را در دانشگاه پیام نور و فردوسی مشهد آموزش داده است.
محمد اکبری فریمانی با سابقه‌ای بیست‌ساله در زمینه پژوهشگری اجتماعی، تحقیقات فراوانی درباره زندگی شهری و تحولات آن انجام داده و به عنوان مدرس شورای اجتماعی محلات فعالیت دارد.
استاد کمال‌الدین غراب ترجمه‌ای مفهومی و زیباشناسانه از قرآن کریم در دست نگارش دارد که بعداز گذشت ۱۷سال مراحل پایانی کار را می‌گذراند.
دکتر محمدمهدی رکنی سال ۱۳۸۲ پس از ۴۶ سال تدریس تمام وقت، با رتبه علمی استادتمام از دانشکده ادبیات دانشگاه فردوسی مشهد بازنشسته شد و هم اکنون عضو شورای عالی فرهنگی آستان قدس رضوی است.
هاشم نعمتی که ۳۰ سال از عمرش را در دانشگاه گذرانده می‌گوید: گرچه استفاده از شیوههای تربیتی که در کتابها آمده زیاد هم منطقی به نظر نمیرسد، اما بهره نبردن از آنها هم که حاصل سالها تحقیق پژوهشگران بوده نادرست است.
دکتر ابوالفضل بهنیافر ۲۵سالی می‌شود که روی مسائل «آمایش زمین» و «آمایش شهری» کار می‌کند؛ یعنی بیشتر وقت و مطالعاتش را برای بررسی مسائل مربوط به شهر‌هایی صرف کرده است که روی «زمین‌های مخاطره‌آور» گسترش یافته‌اند.