محله فردوسی یکی از قدیمی‌ترین محلات شهر مشهد است که یادگار‌هایی به جا مانده از حدود هزار سال پیش را در خود حفظ کرده و به شهرتوس معروف است. این محله در اصل بازمانده شهر تاریخی تابران توس است.
خیابان شیخ حرعاملی محدوده منطقه ۲ شهرداری مشهد پیش از انقلاب، به یاد بزرگ سیستانی‌های این محدوده به نام خیابان عامل معروف بود اما کوچه‌ای در منطقه ثامن نیز به این نام خوانده می‌شود که یادگار دوران صفوی است.
سال ۶۱ بود که این زمین ۷۶۰ متری تبدیل به تنها مسجد محدوده چهارصد دستگاه شد و بخشی از هویت این محدوده شکل گرفت. هرکجای خیابان ابوذر که ایستاده باشی، کاشی‌کاری‌های زیبا و مناره‌های بلند مسجدی را می‌بینی که جلوه‌گری می‌کند
در دهه چهل مسئولان مشهد مصمم شدند، گاراژها را سروسامان بدهند و آنها را در یک جا تجمیع کنند و ایده ساخت ترمینال مشهد از همین جا شکل گرفت. البته کار به همین آسانی پیش نرفت و ترمینال مشهد حدود دوازده سال پس از انقلاب راه افتاد.
به گفته اهالی خیابان فیروزه در محله هدایت، نخستین ساکنان این خیابان، نیرو‌های سازمانی سپاه بودند. البته به‌مرور زمان و با فروش قطعاتی از زمین‌ها توسط آنها، دیگرگروه‌های مردمی به‌ویژه کارمندان و کسبه در این خیابان ساکن شدند.
پس‌از شانزده‌سال، هنوز بافت آبکوه به نتیجه نرسیده است و حال و روز خوبی ندارد، در حالی که سال۱۳۸۴ نوسازی و بهسازی بافت فرسوده کلید خورد و محله آبکوه هم مشمول مصوبه شورای عالی معماری و شهرسازی ایران بود!
اولین ساکنان کوچه شهید‌سرلشکر ابراهیم فخرایی ۳۳، فرهنگیان بودند که در دهه۷۰ ساکن شدند و حالا هم چند‌مدرسه و هنرستان دارد که محل تردد فرهنگیان و دانش‌آموزان است و به این ترتیب سرنوشت این کوچه گره خورده است به فرهنگ و فرهنگیان!