مسجد پل سنگی، طبق روایتی که اهالی از پیش‌نماز قدیمی، مرحوم حاج‌سیدمحمدرضا بختیاری، نقل می‌کنند، نام خود را از سنگ بزرگی گرفته است که برای عبور مردم از گذرگاه آبی نوغان قرار داده شده بود. این سنگ، پایه‌ای برای هویت تاریخی مسجد شد.
ماست حاج‌اکبر آوازه داشت و صف آن مثل یک دورهمی محلی بود. وارد که می‌شدیم، بوی فراورده‌های مختلف دماغمان را پر می‌کرد. گاهی هم آب‌راهه باریکی از آب ماست لابه‌لای موزائیک‌ها جاری بود.
خیابان شهید‌مطهری‌شمالی که زمانی به نام خیابان شاهرخ‌شمالی معروف بود، در سال‌های۱۳۴۹ و ۱۳۵۰ ازسوی شهردار وقت مشهد، محمد بنی‌اعتماد، در محدوده شهری قرار گرفت و آسفالت شد. پس از آن، این خیابان مدتی «اعتمادی» نام‌گذاری شد.
زیر تابلو کوچه حجاب ۵۲ نوشته شده است «۲۸ قدیم» و به نام شهید محمدحسین سالیار مزین شده است. این معبر و محدوده اطراف آن تا سال ۶۵ جزو محدوده شهری نبوده و پس از آن کم‌کم وارد بافت شهر شده است.
گورجای «میلی مشهدی» روزگاری در زمین‌های امین‌آباد مشهد قرار داشت و حالا پس از گذشت سال‌ها، در توافقی بین شهرداری و میراث‌فرهنگی، قرار است سنگ قبر میلی دوباره جایی در اطراف ساختمان راه‌آهن مشهد برپا شود.
کوچه استاد‌طاهایی در نخستین سال‌های ایجاد، یکی از مهم‌ترین مراکز درمانی شهر بوده و با‌توجه‌به عمر صدساله‌اش، با اسامی مختلفی در بین مردم شناخته می‌شده است.
مشهد در سال۱۳۱۳ بیش از ۲۳ یخدان داشته است که همه به‌مرور تخریب شده. در این میان در روستای چهاربرج یخدانی قاجاری وجود دارد که، چون در ملک شخصی قرار داشته و وقف‌عام بوده، تقریبا سالم باقی مانده است!