حاج علی‌اصغر سلیمانی تعریف می‌کند: برای رسیدن به شترک از آخر «تلگرد» یا آخر «دریا» می‌آمدیم. در کل این مسیر هم فقط یک قلعه «التیمور» قرار داشت و بس.
در محدوده‌ای از شهر که کمبود سرانه آموزش پررنگ است، معبری دیده می‌شود که در احاطه فضا‌های آموزشی است. بیش‌از هفتاد‌درصد اراضی شاهنامه۱۰ را مدارسی تشکیل می‌دهد که به‌همت خیران بنا شده‌اند.
گروه بزرگی از بلوچ‌ها در محله پایین‌خیابان کوچه‌ای به‌نام خودشان دارند؛ کوچه شهید عامل ۶ در شارستان شهید حاجی‌حسنی‌کارگر. آن‌طور که علی سیستانی، از پیر‌های این کوچه، می‌گوید، بیشتر این بلوچ‌ها در دوره قاجار از زابل مهاجرت کرده‌اند.
حاج‌ناصر فارسی از آب‌انبار چسبیده به مسجد ترک‌ها به‌عنوان بزرگ‌ترین آب‌انبار محله بالاخیابان یاد می‌کند که آب فراوانی داشت و بعد از فوت میرممد مدتی به کفاشی تبدیل شد.
اهالی می‌گویند زمین‌های خیابان استادیوسفی۴ تا پیش از انقلاب و سال۵۵ جزو اراضی کشاورزی بوده و بعد از آن به‌تدریج وارد بافت شهری شده است.
این کوچه که اکنون تابلوی «وحدت‌یک» با زیرنویس «شهید مهدی محبتی» را در ابتدای دیوار خود دارد، در ابتدایِ ایجاد به کوچه «پشت‌بهره» معروف بود. دلیل این نام‌گذاری هم قرار گرفتن این کوچه در پشت دیوار یا در لهجه مشهدی «بهره» مشهد بود که روزگاری بر دورتادور شهر کشیده شده بود.
«شهید‌چمران»، «صاحب‌الزمان (عج)» و «بشارت» در‌کنار «حجت» و «شهید سادات‌فریزنی» نام‌های قبلی این معبر بوده است. برخی اهالی به‌ویژه ساکنان قدیمی ترجیح می‌دهند به‌جای این نام‌های متغیر، همچنان از نام «مال‌آباد» برای دادن نشانی استفاده کنند.