به گفته ساکنان قدیمی کوچه صدف۷ تا قبل از دهه۸۰ اکثر املاکش باغ بود. مالکان آن املاک هم اغلب جزو اقلیت‌های مذهبی و تجار بودند که برای فرار از آلودگی هوا باغچه‌مانندی برای خود درست کرده بودند.
وحدت ۲۳.۱ هم مانند خیلی از کوچه‌های بولوار وحدت در زبان قدیمی‌ها پشت بهره (دیوار مشهد) بود و در زمانی که این نام را داشت، بن‌بست بود و راه اتصالش از کوچه‌های شیخ برپا و ابتدای بهره بود.
تکیه کرمانی‌ها در آن روزگار که می‌شد پیکری را در جایی به‌جز آرامستان‌ها دفن کرد، همسایه دیواربه‌دیوار قبرستان «قبر میر» بوده است. عاشقان سیدالشهدا(ع) دوست داشتند در حیاط تکیه به خاک سپرده شود.
محله هاشمیه از اوایل دهه ۸۰ خورشیدی پیشرفت قابل ملاحظه‌ای کرد و اکنون یکی از محلات برخوردار مشهد است. این محله تا اواسط دهه ۶۰ بیشتر بافت روستایی خود را حفظ کرده بود.
در دهه اول انقلاب اسلامی (۶۵- ۱۳۵۵) اراضی پایین دست روستای نه دره و در دهه دوم و در زمان شهرداری اکبر صابری‌فر (حدود سال ۱۳۷۰) خود روستا ضمیمه شهر مشهد شد، لذا به شهرک صابر شهرت یافت.
کوچه «سرشور۲۸» در روزگار ناصرالدین‌شاهی به‌دلیل قرار گرفتن در قسمت انتهای جنوبی محله «سرشور» که دارای باغ‌های بزرگ بوده و درنتیجه کم‌رفت‌و‌آمد محسوب می‌شده، «آرام» نام گرفته است.
در همه ۳۰ سال گذشته، شقایق یک جزء حاشیه شهر مشهد بوده، اما از سال ۱۳۷۰ به بعد به‌تدریج روند ساخت و ساز در این محله به سمت شیوه‌های مدرن شهرسازی پیش می‌رود.