محمدرضا جهان که آن موقع شش‌ساله بود، در خاطرش هست که وقتی خانه‌شان ساخته می‌شد، اطرافش بیابان بود. نه از بولوار معلم خبری بود و نه بقیه معابر منطقه ۱۱. به این محدوده که نه آب داشت و نه برق، «بیرون شهر» می‌گفتند.
اینجا کلاته‌سرهنگ است که اداره راه و شهرسازی مدعی است زمین‌هایش بخشی از سند چندین‌هکتاری این اداره است و در طرح تفصیلی جدید باید فضای سبز شود. خدمات‌دهی به این بخش از شهر لنگ مانده است.
مجتمع مسکونی پردیس و شهید رفیعی تنها شهرک‌های مسکونی محله ولیعصر است. وجه تسمیه نام محله، وجود پادگان ولیعصر(عج) سپاه پاسداران است که سهم زیادی از کاربری اراضی این محله را در اختیار دارد.
با تشکیل شرکت تعاونی نیرو‌هایی ارتش در سال ۱۳۵۶ در محدوده محله نیروی هوایی، اراضی آن به مرور زمان در اختیار کارکنان نیرو هوایی ارتش قرار گرفت. وجه تسمیه محله نیز به سکونت افسران نیرو‌های هوایی بازمی‌گردد.
خیابان شفای۹ پل ارتباطی بین خیابان حرعاملی ۶۵ و شهید‌موسوی‌قوچانی ۱۲ است. پایین تابلو کلمه «فتح‌المبین» نوشته شده است که اشاره به نام قدیم این محله دارد. این معبر از سال۵۷ به بعد مسکونی شده است.
محله طالقانی در گذشته جزو اراضی کشاورزی روستای «کلاته علی‌نقی» بود. از حدود سال ۵۵ این زمین‌ها به نظامیان ارتشی واگذار و شهرک‌سازی در آنها آغاز شد. اراضی این روستا اکنون به شهرک‌های طالقانی و بهارستان معروف شده است.
اولین ساکنان خیابان شهرآرا، فرهنگیانی بودند که زمین‌هایشان را در اوایل دهه ۷۰ از شرکت تعاونی فرهنگیان تحویل گرفتند و شروع به ساخت‌وساز خانه‌های ویلایی کردند. در دهه ۸۰ و ۹۰، ساختمان‌ها کوبیده شد و آپارتمان‌های چند‌طبقه سربرآورند.