مشهد در طول عمر هزارودویست‌ساله خود، با وجود باغ‌های سرسبز فراوان، خشک‌سالی‌های بسیاری را تجربه کرده و هربار هم برای رفع این مشکل راهکار‌هایی اندیشیده شده که سدسازی یکی از آنها بوده است.
«ذوالفقار مهندس» در سال ۱۲۸۴ قمری یک نقشه از شهر مشهد کشیده که جزئیات بسیار زیادی از وضعیت ساختاری حرم و محیط شهری اطراف آن ارائه می‌دهد. او اولین ایرانی است که نقشه شهر‌های کشور را ترسیم کرده است.
کوچه شهیدهاشمی‌نژاد ۱۰، پس از انقلاب شاهد تخریب بنا‌های ویلایی بسیاری بوده که جایشان را به آپارتمان‌های چند‌طبقه داده‌‍‌اند. اکنون از بدنه اولیه کوچه تنها یک پلاک مخروبه دیده می‌شود.
«کوشک مهدی» احتمالا یکی از قدیمی‌ترین و در‌عین‌حال ناشناخته‌ترین مکان‌های تاریخی حاشیه مشهد است؛ روستایی کهن‌سال که اراضی آن بر کرانه‌های کشف‌رود باستانی قرار دارد
باوجود سندی قدیمی که می‌گوید متولی وقف از حدود صد سال پیش، سقای دهستانی بوده، ساکنان قدیمی کوچه بهادرخان معتقدند این محدوده دست‌کم صدسال است که به‌نام بهادرخان و تکیه نیز به همین نام شناخته می‌شود.
روزنامه «نوبهار» مورخ ۱۹ دی‌ماه سال ۱۲۸۹ خورشیدی گزارش داده است که مردم در مجالس تعزیه اباعبدالله به‌جای قند و چای، قهوه با عسل می‌نوشیدند. مردم حتی در خلوت خود هم به این موضوع پایبند و از چای و قند روی‌گردان بودند.
۲۷ بهمن ۱۲۸۵، مجلس شورای ملی دوره اول، شاهد قرائت نامه‌ای بود که جمعیت حاضر بار رنج و ذلت آن را تحمل نکردند و به تلخی گریستند. این‌بار ناموس ایرانی به غارت رفته بود و در کریه‌ترین حالت ممکن، ننگین‌ترین واقعه تاریخ معاصر ایران را رقم می‌زد.