این ساختمان چندصد ساله‌ی تازه متولد شده، نه تنها با کتاب‌هایش، که با معماری منحصر به فردش حرف برای گفتن دارد؛ انگار می‌گوید، نه فریاد می‌زند، با تک تک آجرهایش.
محمدکاظم صبوری، متخلص به «صبوری»، متولد ۱۲۵۹ هجری قمری، فرزند حاج محمدباقر و پدر ملک الشعرا بهار است.
اسناد می‌گویند که «آقابزرگ» و «حاج‌تقی» که دو برادر و از شاهزادگان قاجاری ساکن در سمنان بوده‌اند، به‌دلیل اختلاف با پدرشان از آن شهر فرار می‌کنند و همراه تنها خواهرشان به مشهد می‌آیند.
مزرعه «محمدآباد» یکی از مزارع آبادِ بیرون از دروازه پایین‌خیابان بود که در مجاورت امتداد کالِ (مسیل) معروف «قره‌خان» قرار داشت؛ مزرعه‌ای بسیار قدیمی که برخی معتقدند یادگاری از دوره صفویه است.
خانه ساختیانچی هم خانه‌ای است که در سبک تهران ساخته شده است؛ یعنی برمی‌گردد به الگو‌های معماری دوران قجر. البته درباره این خانه بحث است؛ یعنی عده‌ای می‌گویند مربوط‌به اواخر قاجار است.
درباره کوچه‌ای کهن در دل مشهد که با کمترین تغییرات کالبدی به زمان ما رسیده است.
بیشتر قربانیان خودکشی در دوره قاجار ، زنان و دختران هستند که پس از برخوردن به یک مشکل عاطفی مانند عشق یا اختلاف‌های خانوادگی به زندگی خود پایان می‌دادند.