
آرزوی بیماران مرکز شیمیدرمانی امامرضا(ع) سلامتی مردم است
نیلوفر جعفرزاده| با رنگی زرد بر روی آجرهای چیدهشده یک ساختمان چند طبقه نام مرکز «رادیوتراپی و شیمیدرمانی بیماران سرطانی امامرضا (ع)» خودنمایی میکند. روی صندلیهای آبی رنگ چیده شده در کنار دیوارها بیمارانی نشستهاند و منتظر گذر دقایق هستند تا این مرحله از زندگی خود را آغاز کنند.
سنگهای سفید چیدهشده کف زمین نور سقف را منعکس میکند و فروغ کمی را مهمان نگاههای بیمارانی میکند که ابروهای کمپشتی روی چشمانشان جا خوش کرده است. در یک روز بارانی مهمان این مرکز شدیم، این بیمارستان جایگاهی است که نه تنها به منظور تسهیل و حمایت درمانی بیماران سرطانی فعالیت میکند بلکه با تدارک آسایشگاهی میزبان آنان تا پایان دوره درمان است.
کارکنانی از جنس مهربانی که با تلاشهای مستمر خود سعی دارند با چیدمانی از محبت و دلسوزی مسیر بهبود بیماران سرطانی را تسهیل کنند. شهرآرامحله با مسئولان و بیماران این مرکز که از سال ۱۳۸۶ در خیابان فلاحی فعال است به صحبت نشست.
تلاش میکنیم که بیماران دغدغهای جز درمان نداشته باشند
درِ اتوماتیک بیمارستان باز و بسته میشود و هر بار زنان و مردانی با دستهایی پر از کاغذ و آزمایش، داخل و خارج میشوند. صندوقی در وسط سالن نشانی از بیماران سرطانی را با خود به همراه دارد، روی آن نوشته شده: «کمک به بیماران سرطانی».
آنها از کنار صندوق میگذرند و سرگرم زیرورو کردن برگههایشان هستند. اصغر افراسیابی، مدیر عامل انجمن حمایت از بیماران سرطانی در صحبت با ما میگوید: تلاش ما این است که بیشترین خدمات ممکن را برای این بیماران داشته باشیم، از گفتگوهای روانشناسی تا خدمات بهبود بیماری را تدارک دیدهایم.
وی در ادامه عنوان میکند: طول دوره درمان برخی از بیماران تا ۵۰روز ادامه دارد و در این روزها تنها هدف ما این است که بیماران دغدغهای جز بیماری و درمان نداشته باشند، امکاناتی که در این مرکز وجود دارد با بیمارستانهای بخش خصوصی یکسان است.
او با اشاره به این نکته که چهار نفر به صورت مستقیم با بیماران بخش آسایشگاه در ارتباط هستند، بیان میکند: یکی از فعالیتهایی که بهمنظور تقویت روحیه بیماران انجام میشود اشتراک جایگاه غذاخوری همکاران و بیماران است تا آنها تفاوتی بین خود و افراد سالم احساس نکنند و امیدوار باشند که سلامت خود را به زودی به دست میآورند.
افراسیابی اظهار میدارد: از جمله مشکلاتی که در حوزه بیماران بیبضاعت وجود دارد هزینه دارو است که گاهی با مشکل کمبود بودجه مواجه هستیم. اما با افزایش کمکهای مردمی میتوانیم به این بیماران کمک بیشتری داشته باشیم، حتی برخی از بیماران هزینه بازگشت به منزل خود را ندارند و ما با حمایتی همهجانبه آنها را پشتیبانی کنیم.
اساس این بیمارستان بر بخش آسایشگاه پایهگذاری شده است
صدای اطلاعات در فضا میپیچد، چند پزشک باید به بخشی مراجعه کنند، ماهیان درون آکواریوم بالا و پایین میروند و پولکهای رنگیشان را درون آب به نمایش میگذارند. لادن کریمی، مسئول روابط عمومی مرکز شیمیدرمانی امامرضا (ع)، بیان میکند: انجمن حمایت از بیماران سرطانی از زمین بیمارستان امید در سال۱۳۴۹ شروع به فعالیت کرد، سال ۱۳۸۶ این مرکز از خیابان چمران به این مکان انتقال پیدا کرد و تاکنون در حال فعالیت است.»
در صورت نیاز بیمار به همراه، امکانات خدماتی و تغذیه برای همراه نیز وجود دارد
وی با اشاره به این نکته که خدمات رایگان این بیمارستان ویژه بیماران بیبضاعت است، اذعان میدارد: بخش آسایشگاه این مرکز مجهز به ۵۰تخت برای آقایان و خانمهایی است که در صورت نیاز بیمار به همراه، امکانات خدماتی و تغذیه برای همراه نیز وجود دارد.
غلامرضا جزایری، مدیر امور اداری و پرسنلی در ادامه بیان میکند: سیاست اصلی این بیمارستان بر توسعه بخش آسایشگاه است به همین دلیل برای افزایش فضا در قسمت پشت مرکز درمانی اقدام به احداث خوابگاه جدیدی کردهایم، این در حالی است که بیماران بیبضاعت تحت درمان این مرکز که در آسایشگاه بستری نیستند در حوزه تغذیه مورد حمایت قرار دارند.
وی عنوان میکند: پرسنل این مرکز صادقانه و با هدف خدمت به بیماران امور را برعهده میگیرند؛ امکاناتی نظیر لباس، تغذیه، دارو و... با بررسیهای صورتگرفته در اختیار بیماران قرار میگیرد، زیرا بسیاری از بیماران سرطانی با آگاهی از هزینههای زیاد درمانی از ادامه مسیر منصرف میشوند و درمان را قطع میکنند.
اینجا همه مددکار اجتماعی هستند
نمنم باران سنگفرشهای محوطه مرکز درمانی را خیس کرده، بوی طراوت در روزهای آغازین سال درون سالن پخش شده است. دختر کمسنوسالی با روسری صورتیاش روی صندلی بخش شیمیدرمانی نشسته، نگاهش رنگ گیجی دارد، به خانمی که کنارش نشسته و تحت درمان است نگاهی گذرا میاندازد. مددکاری که کنارم ایستاده است میگوید: جوانان و افرادی که سن زیادی ندارند ناراحتکنندهترین مراجعان ما هستند.
زهرا سعادتیان بیان میکند: ویژه عید نوروز به بیماران روسری، گل، شیرینی و... هدیه میدهیم، زیرا تاثیر زیادی در روحیه آنها دارد و به روند درمان نیز کمک میکند، به دلیل دوری این افراد از خانواده و فرزندانشان با چنین برنامههایی تلاش در کمرنگ کردن جای خالی آنها داریم.
وی با اشاره به این نکته که بیماران این مرکز به زیارت حرم امامرضا (ع) عشق میورزند، عنوان میکند: کمکها و مشارکتهای مردمی نظیر برنامهریزی برای رفتوآمد به حرم وجود دارد که در تقویت روحیه بیماران تاثیرگذار است، زیرا تضعیف روحیه بیمار موجب پایین آمدن روند درمان است.
سعادتیان میگوید: سفره هفتسین را در آسایشگاه چیدیم و با توجه به اینکه روزی هشت ساعت در این مرکز هستم رابطهای صمیمی با بیماران داریم. او میافزاید: با توجه به هزینههای بالای این بیماری و وضعیت مالی نامناسب برخی از بیماران تمام تلاش خود را برای کاهش هزینهها و آرامش خاطر بیمار داریم و با پیگیریهای مستمر برای این بیماران حمایتهای مالی مختلفی را فراهم میآوریم تا ناامید نشوند، زیرا علاوه بر دوری خانواده، هزینهها نیز برای بیماران ناراحتکننده است.
این مددکار اجتماعی مرکز امامرضا (ع) بیان میکند: کارم را خیلی دوست دارم، زیرا از این طریق میتوانم به همنوعهایم کمک کنم و تاثیر کمک به این بیماران را در زندگی شخصیام دیدهام، در روزهای تعطیل عید نوروز با بیماران و مرکز در ارتباط هستم، با برخی بیماران این مرکز دوست میشوم و تا مدتها پس از ترخیص نیز با هم در ارتباط هستیم.
چینوچروکهای صورتش با سنش تناسب ندارد، آنقدر دغدغه بیماران و غصههای آنان پیرش کرده که بیشتر روزهایش را صرف آنها میکند.
سعادتیان میگوید: اینجا تمام کارکنان به نوعی مددکار اجتماعی هستند و برای بیماران از هیچ تلاشی فروگذاری نمیکنند، پس از هر شیمیدرمانی بیماران بیحوصله و ناامید میشوند که با ارجاع آنها به روانشناسان سعی در بهبود روند درمان در محیط آسایشگاه داریم، بیمارانی که درمان میشوند برای همکاران خوشحالکننده است و از این موضوع انرژی میگیریم.
اگر بروم دلم برای فضای این آسایشگاه تنگ میشود
هما رضایی ۵۷سال دارد و یکی از بیمارانی است که ۹ماهی میشود در فضای این مرکز و آسایشگاه در رفتوآمد است. او میگوید: یک سال است که متوجه شدم بیمار هستم. عید را نزد خانوادهام بودم و به همراه آنها پای سفره هفتسین نشستم.
وی بیان میکند: ۳۵روز است که در این مرکز تحت درمان هستم. هرچند فضای این آسایشگاه بسیار گرم و صمیمی است و با هماتاقیهایم نیز رابطه دوستانهای برقرار کردهام، اما دلم برای نوهها و خانوادهام تنگ شده است، احساس میکنم پس از درمان دلم برای این مرکز، کارکنان و صمیمیت این فضا تنگ میشود. او میافزاید: آرزو میکنم که همه مردم با سلامت و خرسندی در کنار یکدیگر سال جدید را شروع کنند.
هر چه خدا بخواهد...
فاطمه مظلومی ۵۲ساله و اهل نیشابور است. او اظهار میدارد: از ماه مبارک رمضان امسال متوجه شدم که بیمار هستم، هنگامیکه در آسایشگاه ساکن هستیم با بیماران دیگر از گرفتاریها و مشکلاتمان صحبت میکنیم و رابطه دوستانهای داریم، بهگونهایکه با برخی از آنها رفتوآمد خانوادگی داریم.
از هنگامیکه در آسایشگاه ساکن هستیم با بیماران دیگر صحبت میکنیم و رابطه دوستانهای داريم
وی بیان میکند: حضور در این آسایشگاه به من روحیه میدهد، زیرا با دیدن بیمارانی که در سنین مختلف تحت درمان هستند این انگیزه را در من به وجود میآورد که بیماری امری است که برای همه وجود دارد.
او میافزاید: امسال دخترم خانهتکانی کرد و عید نتوانستم به خانه بروم و آنها به دیدارم آمدند. از این موضوع ناراحت نیستم، زیرا به خواست خدا راضی هستم، هرچه او صلاح بداند. مظلومی در پایان میگوید: آرزو میکنم در سال جدید جوانان با سلامتی در کنار خانواده خود زندگی کنند.
اگر این مرکز نبود نمیتوانستم درمان را ادامه دهم
نوراحمد گلارسفلی یکی دیگر از بیماران این مرکز است، او اهل تربتجام است و ۵۵سال دارد. وی میگوید: در باغ امامرضا (ع) کار میکنم و حدود ۲ماه پیش هنگام کار متوجه بیماری و دردی که در بدنم بهوجود آمد شدم، با پیگیریهایی که کردم متوجه هزینههای بالای درمان شدم که اگر حمایتهای این مرکز نبود نمیتوانستم درمان را ادامه دهم.
او در پایان بیان میکند: روزهای عید نزد خانوادهام در تربت بودم و نوههایم و فرزندانم به دیدنم آمدند. پس از آنکه حالم خوب شود دوباره سرکارم در باغ برمیگردم، امیدوارم مردم سال جدید را با سلامتی شروع کنند.
* این گزارش چهارشنبه، ۱۴ فروردین ۹۲ در شماره ۴۸ شهرآرامحله منطقه ۱۰ چاپ شده است.