طلای کاتا، نتیجه تلاش و پشتکار مروارید اسماعیلی

آبان سال گذشته بود که به بهانه موفقیت‌های ورزشی‌اش در رشته کاراته، پای گفت‌و‌گو با مروارید اسماعیلی نشستیم؛ نوجوانی از محله گوهرشاد که آرام و با اراده‌ای جدی، مسیر پیشرفت را قدم‌به‌قدم طی می‌کرد.

حالا یک سال گذشته است و مروارید نه‌تنها از تلاش دست نکشیده، بلکه توانسته در مسابقات کشوری کاراته سبک واداریو، مدال برنز خود را به طلای کشوری در رده سنی نونهالان و وزن منفی ۳۵ کیلوگرم تبدیل کند؛ افتخاری که نتیجه تمرین مداوم، برنامه‌ریزی و حمایت خانواده است.

مطلب مرتبط قله آرزوهای مروارید اسماعیلی بلند است

تمرین جدی برای یک هدف بزرگ

مروارید ورزش را از پنج‌سالگی شروع کرده است. نخستین تجربه‌های ورزشی‌اش به ژیمناستیک برمی‌گردد؛ رشته‌ای که به گفته خودش، پایه انعطاف‌پذیری و آمادگی بدنی‌اش را شکل داد. یک سال بعد، مسیرش به کاراته کشیده شد و خیلی زود فهمید که این ورزش با روحیه و توانایی‌هایش هماهنگ است. در میان بخش‌های مختلف کاراته، سبک کاتا (حرکات نمایشی) بیش از همه توجه او را جلب کرد و به تخصص اصلی‌اش تبدیل شد.

سال جاری برای مروارید، سال تصمیم‌های جدی‌تر بود. او از همان ابتدا تمریناتش را منظم‌تر دنبال کرد و هرچه به زمان مسابقات نزدیک‌تر می‌شد، حساسیت بیشتری برای آماده‌سازی داشت. خودش می‌گوید: برای گرفتن این مدال، سعی کردم همه توان و وقتم را بگذارم. چند هفته مانده به مسابقات، هر روز به سالن می‌رفتم تا آمادگی‌ام به بالاترین حد برسد.

استادش هم در این مسیر نقش مهمی داشته است؛ برگزاری مسابقات داخلی بین سالن‌های مختلف، فرصتی برای شبیه‌سازی فضای رقابت و شناخت ضعف‌ها و قوت‌ها بود.

حمایت خانواده، پشتوانه همیشگی

مروارید بار‌ها از نقش پدر و مادرش در این مسیر یاد می‌کند. سال‌ها، در روز‌های تمرین، یکی از والدین همراهش به سالن می‌رفتند. اما امسال تصمیم جدیدی برای او گرفتند. پدر و مادر از او خواستند مسیر خانه تا باشگاه را خودش طی کند. به گفته مروارید، این تصمیم ساده، اما اثرگذار بود.

پدر و مادرم گفتند اگر هدفت برایت مهم است، باید سختی‌هایش را بپذیری و خودت مسیر سالن را بروی و خانه برگردی

او می‌گوید: پدر و مادرم گفتند اگر هدفت برایت مهم است، باید سختی‌هایش را هم بپذیری و از این به بعد خودت مسیر سالن را بروی و به خانه برگردی. این تجربه کمک کرد تا آمادگی جسمی و اعتماد‌به‌نفسم بیشتر شود.

مسابقات کشوری ۲۸آبان در شهر قم برگزار شد. خانواده این‌بار هم در کنارش بودند و به‌صورت خانوادگی راهی این سفر شدند. سفر با خودرو شخصی این فرصت را به مروارید داد تا پیش از مسابقه استراحت کافی داشته باشد.

او می‌گوید: روز مسابقه، روزی فشرده و طاقت‌فرسا بود؛ از ساعت ۷صبح تا ۷شب، رقابت‌ها پشت سر هم برگزار می‌شد و زمان استراحت بسیار کوتاهی بین آنها داشتم و استراحت در طول راه کمک زیادی به من کرد.

طلایی که با دویدن به آغوش مادر، شیرین شد

مروارید در بخش کاتا با غلبه بر رقیبانش موفق شد مدال طلای کشوری را از آن خود کند و در بخش کومیته هم به مدال برنز رسید. خاطره شیرین این موفقیت، لحظه‌ای است که مدال طلا را دریافت کرد.

او می‌گوید: روی آخرین تاتامی سالن، مسابقه می‌دادم. مادرم ابتدای سالن ایستاده بود و با بقیه صحبت می‌کرد و متوجه مدال طلا نشد. وقتی مدال را گرفتم، بدون توجه به اطراف، از همان وسط سالن خودم را به مادرم رساندم و او را از پشت بغل کردم. اولش ترسید ولی وقتی متوجه مدال شد، اشک شوق ریخت.

پس از پایان مسابقات، خانواده به شکرانه این موفقیت، راهی حرم حضرت معصومه (س) شدند و بعد از زیارت و قدردانی به مشهد برگشتند.

* این گزارش شنبه ۲۲ آذرماه ۱۴۰۴ در شماره ۶۳۰ شهرآرامحله منطقه ۱ و ۲ چاپ شده است.