
برای شهریار قلینژاد زندگی یعنی توپ بسکتبال
زودتر از آنچه انتظار داشتم محل سکونتش را پیدا میکنم، نقاشی جالبی که روی دیوار نقش بسته آن را از سایر آپارتمانها متمایز کرده است. آپارتمان ۲۵ در محله جاهدشهر مشهد خانه ورزشکار جوانی است که پیراهن شماره ۲۵ یکی از تیمهای بسکتبال کشور را به تن دارد. وقتی از پلههای راهرو بالا میروم گلهای زیبای چیده شده فضای سبز و صمیمانهای را نوید میدهد.
حدسم درست از آب درمیآید، اینجا خانهای بیآلایش است؛ همراه با لبخندهای مهماننوازانه اهالی آن. توپ و تور بسکتبال در یکی از اتاقها و چند مدال خوشرنگ و لوحهای قهرمانی که به دیوار آویزان شده فضای خانه را ورزشیترکرده است.
پیشینه ورزشی
میخواهم از شهریار قلینژاد ۱۷ساله بگویم که در رشته تربیتبدنی درس میخواند. او در مدت یکسالونیم فعالیت حرفهای در ورزش بسکتبال کارنامه درخشانی را در این رشته برای خود رقم زده تا جایی که در همین مدت به عضویت تیم کشوری فرش مشهد درآمده است.
قلینژاد میگوید: «پیش از اینکه وارد رشته بسکتبال شوم علاقهای به آن نداشتم و حتی با اصطلاحات این رشته نیز ناآشنا بودم تا اینکه محدث، معلم ورزشم به دلیل قدبلندی که داشتم در یکی از زنگهای ورزش به من پیشنهاد داد که بسکتبال بازی کنم؛ اینجا بود که زمینههای ورود من به این رشته فراهم شد و با اینکه پیش از این در والیبال به تیم استانی راه پیدا کرده بودم جذب بسکتبال شدم و استعدادم را در این رشته بیشتر دیدم.»
او صحبتش را اینگونه دنبال میکند: «مدتی بعد برای تیم مدرسه انتخاب شدم و در مسابقاتی که در ناحیه برگزار شد مقام اول را به دست آوردیم و از آنجا به تیم ناحیه راه پیدا کردم، تا اینکه یک روز قیاسی، از تیم فرشمشهد بازی مرا دیدند و برای این تیم انتخاب شدم.»
جدول افتخارات
افتخاراتش بیشتر خودنمایی میکند وقتی در کارنامه ورزشیاش بیشتر از ده مدال رنگارنگ دیده میشوند. او نشان برنز کشوری در تیم خراسانرضوی را به عنوان کوچکترین عضو تیم از آن خود کرده است و از دیگر افتخاراتش کسب نشان طلا در مسابقات بین مدارس ناحیه ۷ و دو مدال نقره در مسابقات استان و بین نواحی و ... است که تاریخچه درخشانی در مدت اندک فعالیتهای ورزشیاش محسوب میشود.
شهریار نشان برنز کشوری در تیم خراسانرضوی را به عنوان کوچکترین عضو تیم از آن خود کرده است
برد یعنی خوب بازیکردن
همه ورزشها با مسئلهای به نام بردوباخت درگیرند اما ورزشکار محله ما نگاه تازهتری به این مقوله دارد. او معتقد است:« برد یعنی خوب بازیکردن اما اگر در مسابقهای شرکت کنی و هدفت رسیدن به مدال باشد در نهایت که به مقصود هم برسی فقط میتوانی مدالی بر دیوار اتاقت آویزان کنی و فکر نمیکنم اگر هدف ورزشکاری این باشد به نتیجه مطلوب برسد. اصل این است که درست و اخلاقی بازیکردن را سرلوحه فعالیتهای ورزشیات قرار دهی تا اگر مدالی هم کسب نکردی بدانی تلاشت را داشتهای و با ارائه بازی خوب حتی اگر بازنده هم شوی، احترام مردم پشتیبان تو است.»
شکست شیرین
شهریار با اشاره به اینکه اگر پای شکست هم به میان آید چیزی از ارزش ورزشکار کم نمیشود، خاطرهای را بازگو میکند: سال پیش با وجود اینکه اوایل فعالیت ورزشیام بود قرارشد برای تیم استان انتخابم کنند و در بین لیست ۱۴ نفره به عنوان دوازدهمین نفر انتخاب شده بودم، اما متاسفانه دو روز قبل از مسابقات، آسیبدیدگی از ناحیه پا مانع شرکتم در این مسابقه شد.
چرا بسکتبال؟
این سوال در ذهنم ریشه میدواند که چرا بسکتبال را انتخاب کرده و او اینگونه پاسخ میدهد: همیشه دوست داشتم فرم بدنی بسکتبالیستها را داشته باشم اما وقتی وارد رشته بسکتبال شدم و جنبوجوش و فواید آن برای سلامتی را از نزدیک لمس کردم، علاقهام به این رشته ورزشی بیشتر شد. علاوه بر این به کار تیمی که در بسکتبال است مرا بیشتر به این رشته پایبند کرد.
همسایهها مرا میشناسند
وقتی گفتگویمان در زمین تمرین گل میاندازد، با خنده میگوید: شاید جالب باشد که بدانید توپ بسکتبال همه زندگی من است و علاوه بر تمرین در سالنهای مجهز ورزشی هر روز چند ساعت با آن در پارکهای جاهدشهر به تمرین میپردازم، تا جایی که همه همسایهها مرا میشناسند. صحبت به اینجا که میرسد حرفهایش گلایهآمیز میشود زیرا به عقیده او هیچ پارکی به جز پارک ملت امکاناتی برای ورزش بسکتبال ندارد.
آرزوهای ورزشی
شهریار قلینژاد که مطالعاتش را در زمینه بسکتبال در قالب وبگردی دنبال میکند و الگوی ورزشیاش کویندورانت، بازیکن اخلاقگرای لیگ NBA است صحبتش را اینگونه به پایان میرساند: آرزو میکنم یک روز در NBA بازی کنم و آن روز به عنوان یک قهرمان بسکتبال در ایران از من یاد شود.
*این گزارش پنج شنبه، ۲۱ دی ۹۱ در شماره ۲۴ شهرآرامحله منطقه ۱۲ چاپ شده است.