در کارگاه نمور محله آبکوه ، استاد امیر غلامنژاد، چوبهای بیجان را با هنر خراطی به آثار جاودان تبدیل میکند. او که سالهاست عشق را با قلم روی چوب حک میکند، اکنون نگران فراموشی این هنر اصیل در هیاهوی دنیای مدرن است.
محله آبکوه به احتمال زیاد باید همان «کاریز لبِ کوهی» نام برده شده در وقفنامه گوهرشاد، باشد. زمینهای این روستا، چون از رودخانه بند گلستان و بازه طلخان مشروب میشده، به اراضی آبِ کوهی و بعدها به آبکوه شهرت یافته است. قلعه آبکوه از موقوفات قدیمی آستان قدس رضوی است.
اهالی محله آبکوه روزگار گذشته را اینطور روایت میکنند: یک خانه ۲ هزار متری بود و تعداد زیادی همخانه، هنگام غروب مردها فرشها را در صحن حیاط پهن میکردند تا سفره همه پهن شود، هر کس هر غذایی داشت میآورد.
خیابان فلسطین۲۶ یکی از خیابانهای پرتردد بولوار فلسطین است. بااینکه این معبر عرض زیادی دارد، بهخاطر فعالیت شرکت آب و فاضلاب مشهد و دبیرستان انرژی اتمی در آن، گرفتار معضل ترافیک است.
پساز شانزدهسال، هنوز بافت آبکوه به نتیجه نرسیده است و حال و روز خوبی ندارد، در حالی که سال۱۳۸۴ نوسازی و بهسازی بافت فرسوده کلید خورد و محله آبکوه هم مشمول مصوبه شورای عالی معماری و شهرسازی ایران بود!
مغازه کوچک علی اصغری معلم قرآن و اولين خياط محله آبكوه هنوز محلی ثابت برای رفع گرفتاریها و ریشسفیدی، برطرف کردن اختلافات خویشاوندی، تحقیق در امر ازدواج و پاتوق دوستان قدیمی است.
حمام بلور را که ساختند، دیگر کسی به حمام قدیمی نمیرفت. حاجتقی خدادادی و حاجآقا ابراهیمزاده مالکان حمام بودند. آنها برای تبلیغ حمام، یک ماشین فولکسواگن گرفته بودند.
در میان مزارعی که آب قنات آنها، ناجی تشنگان مشهدی میشد، نام مزرعه «سَرده» از جایگاه ویژهای برخوردار است؛ هرچندکه در گذر تاریخ، این نام تحتتأثیر نام مزارع بزرگ اطراف خودش، مانند «سعدآباد»، قرار گرفت.