خیابان حجاب77 که خود شامل یک مرکز محله بزرگ و قدیمی است در یکی از پررفت وآمدترین محدوده‌های قاسم‌آباد نیز قرار گرفته است: در حاشیه میدان شهید قاسمی‌دانا و روبه‌روی بازار ابریشم. اما اهمیت این کوچه فقط به این دلیل نیست. آنچه این اواخر بیشتر درباره این معبر شنیده می‌شود اجرای طرحی پیاده‌محور از ابتدای این کوچه تا بولوار اندیشه و بوستان نیلوفر آبی در این مسیر است.
محله حجاب ازمحلات پررفت‌وآمد محدوده قاسم‌آباد است وبولواری به همین نام نیز از دل آن می‌گذرد.این محله که زمان نادرشاه، یوسفیه خوانده می‌شد،قدمت شهرنشینی چندانی ندارد و ازحدودسال ۱۳۶۵به‌تدریج سکونت درآن آغاز شده‌است. بوستان نیلوفرآبی بزرگ‌ترین ومحوری‌ترین بوستان‌های این محله است.
قربانعلی عبیری می‌گوید: استعداد، علاقه، دقت و صبر در این‌کار اهمیت زیادی دارد. فرد فنی باید دقیق باشد. دقت نکته کلیدی و مهم این حرفه است. یک فنی‌کار باید از همان لحظه اول که وسیله برقی را در دستش می‌گیرد، حواسش جمع کار باشد تا پیچ و مهره‌ای را جا نیندازد. پیشنهاد او برای علاقه‌مندان به این حرفه این است که از نوجوانی سراغ این کار بروند تا اگر استعداد و علاقه‌اش را نداشتند فرصت تغییر کار پیدا کنند.
خرداد امسال اردوی تیم ملی بسکتبال نوجوانان برای مسابقات آسیایی2021 در اصفهان برگزار شد. یکی از اعضای دعوت‌شده به این تیم امیررضا جعفری است که مثل بیشتر پسرها از بچگی عاشق فوتبال بود. تا سال ششم هر سال 3ماه تابستان را به تهران می‌رفت تا با پسرخاله‌اش متین فوتبال بازی کند. اما بعد از آن قرار بود مسیر زندگی‌اش تغییر کند.
طرح آجر بومیار یا اکوبریک به صورت پایلوت و نمادین در منطقه10 و در مدرسه ما اجرا شد و به‌زودی در سایر مدارس شهر اجرا می‌شود. هدف از این طرح کمک به محیط زیست و استفاده از زباله‌های بازیافت‌نشدنی در ساخت سازهها و المان‌های شهری و مکان‌های بازی برای کودکان است. این بطری‌ها به جای آجر در سازهها استفاده می‌شوند. به این طرح آجربومیار یا اکوبریک می‌گویند.
مزار 2 شهید گمنام که از سال 95 تاکنون میهمان بوستان نیلوفر آبی شده‌اند حالا دیگر به نمادی از هویت منطقه 10 تبدیل شده‌است. اگر در طول هفته یکی دو بار هم گذرتان به این بوستان افتاده باشد، می‌توانید حداقل یکی دو نفر را ببینید که بر مزار این دو شهید گمنام در قلب نیلوفر آبی نشسته‌اند.
در شب‌های قدر بود که ساکنان محله حجاب همراه با هیئت امنای مسجد سید الشهدا بیش از سه هزار ماسک را پیدا کردند.
تا یک سال هر شب گریه می‌کردم. دست خودم نبود. برق‌ها که خاموش می‌شد و هرکسی می‌رفت توی اتاق خودش، اشک‌هایم سرازیر می‌شد. شب سالگردش خواب دیدم ده زن و مرد آمدند گفتند: «پاشو حاضر شو برویم» گفتم: «من بچه کوچیک دارم کجا بیام؟» گفتند: «بلند شو بریم» پسرم را ازم گرفتند. می‌ترسیدم بچه‌ام را ببرند. می‌گفتم امانت شهید است. ما را بردند حرم امام رضا(ع). یکی‌شان گفت: «دیگه توی خانه گریه نکن. هروقت دلت گرفت بیا اینجا، من هستم»