وحید طالبی عضو تیم ملی والیبال ناشنوایان ایران است

رسیدن به موفقیت به همت و  تلاش انسان‌ها بستگی دارد. کسی که خیال موفقیت را در سر داشته باشد شرایط نمی‏‌تواند او را تحت‌تاثیر قراردهد. حتی اگر مثل وحید طالبی، جوان ۲۵ ساله محله ما ناشنوا باشد، بازهم می‌تواند پله‌های موفقیت را بالا برود و به خواسته‌هایش برسد.

عضو تیم ملی والیبال ناشنوایان کشور

برای تهیه گزارش از فعالیت‌های ورزشکار موفق هم‌محله‏‌ای‏‌مان که عضو تیم ملی والیبال ناشنوایان کشور است راهی منزل او در محله سیدرضی مشهد شدیم تا بیشتر با این قهرمان ورزشی که در همسایگی ما زندگی می‏‌کند، آشنا شویم.

سراغ او رفتیم تا بدانیم در بین انبوه مشکلات و کمبودها با شرایط خاصی که دارد چه کرده که مهر موفقیت به کارنامه فعالیت‌های او خورده و باعث شده اطرافیان تا به این اندازه از تلاش‌های او حرف بزنند.

پدر و مادر وحید که همیشه در کنار او هستند ما را در تهیه این گزارش کمک می‏‌کنند؛ چراکه گفتگو و مصاحبه با فردی که ناشنواست شرایط خاص خودش را می‏‌طلبد و آن‌ها با این شرایط کاملا آشنا هستند.

بازی با بچه‏‌های محله  

دفتر خاطرات وحید پر است از بازی‌هایی که با بچه‏‌های محله داشته است. با اینکه حالا عضو تیم ملی است عضویت در تیم محلی و بازی در کنار بچه‌های محله مثل رامین سالاری، سعید شعبانی، حمید و مهدی گرایلی، حمید پاکباز، سعید سجادی و... را هم بسیار دوست دارد.

او و دوستانش که همه در همین محله قد کشیده‏‌اند سال‌هاست در زمین‌های افتاده‏‌ای که در محله وجود داشته مسابقه والیبال برگزار کرده‏‌اند.

هرچند به خاطر ساختمان‌سازی در زمین‌های افتاده مرتب مجبور شده‏‌اند، تغییر مکان بدهند، اما هنوز بعد از سال‌ها توانسته‏‌اند انسجام تیم محلی خود را حفظ کنند.

گلایه‏‌ای که او و دوستانش از مسئولان دارند این است که باوجود علاقه او و هم‌محله‌ای‌هایش به فعالیت‌های ورزشی، در محله آن‌ها زمین ورزشی وجود ندارد.

مطلب مرتبط  اکرم حصاری مربی والیبال درجه یک بین‌المللی

تلاش برای کسب موفقیت 

وحید که حالا عضو تیم ملی ناشنوایان کشور در رشته والیبال است، می‏‌گوید:«اززمانی‌که در کوچه‌پس‌کوچه‏‌های محله بازی می‏‌کردم همیشه آرزو داشتم روزی ملی‌پوش شوم و برای رسیدن به این آرزو خیلی تلاش کردم. دوست نداشتم ناشنوایی‌ام مانع از رسیدن به این آرزوهایم شود.»

نگاهش به سمت پدر و مادرش برمی‏‌گردد. گویا سعی دارد با نگاه‏‌های مهربانش از آن‌ها تشکر کند اما هرچه دفتر لغات ذهنش را ورق می‏‌زند واژه‏‌ای را که برای تشکر از زحمات چندین ساله آن‌ها مناسب باشد پیدا نمی‏‌کند.

شاید برای همین است که به این جمله اکتفا می‌کند:«در این راه پدر و مادرم مانند دو فرشته مهربان همیشه و همه‌جا در کنارم بودند.»

رهاکردن درس و کار به خاطر ورزش 

وحید درحالی‌که مدال‌های رنگارنگ خود را روی میز جابه‌جا می‏‌کند، ادامه می‌دهد:«ورزش همه زندگی و عشق من است.»

رهاکردن درس و دانشگاه در سال دوم رشته نقشه‏‌کشی ساختمان و از دست دادن شغلی که با هزار زحمت آن را به دست آورده بود شاهدان خوبی برای این ادعایش است.

هرچند عضو تیمی است که مقام سوم جهان را در رشته والیبال کسب کرده ولی نگران آینده شغلی و تحصیلی خود است. این نگرانی را می‏‌شود در پشت نگاه‏‌ها و صدای آرامش به خوبی احساس کرد.

هرچند مقام سوم جهان را در رشته والیبال کسب کرده ولی نگران آینده شغلی و تحصیلی خود است

نگرانی‏‌های مادرانه 

مادر وحید می‏‌گوید:«دو ساله بود که متوجه ناشنوایی او شدیم. برای همین من و پدرش تصمیم گرفتیم با کمک و رسیدگی بیشتر به او، اجازه ندهیم این مشکل باعث عقب افتادنش از زندگی شود و شرایطی را ایجاد کردیم تا او بتواند در کنار دیگر افراد جامعه زندگی خوبی داشته باشد.»

وی ادامه می‌دهد:«از کودکی که در مدرسه ناشنوایان درس می‏‌خواند، در مدرسه و محله علاقه‏‌اش به ورزش را به همه ثابت کرد. ما هم وقتی این علاقه را دیدیم تمام تلاشمان را کردیم تا او به خواسته‏‌اش برسد.»

او هرچند از موفقیت‏‌های وحید خوشحال به نظر می‏‌رسد ولی صحبت‏‌هایش حکایت از نگرانی‏‌های مادرانه درباره آینده فرزندش دارد و می‏‌گوید:«برای رسیدن به آرزویی که وحید درسر داشت همیشه به او کمک کردیم و پشتیبانش بودیم ولی حالا که او جوان شده و نیاز به حمایت مسئولان دارد کسی به فکر نیست.»

ورزشکاران خاص باید حقوق ثابت داشته باشند

مادرش همچنان کلمه پشت کلمه می‌اندازد که«او با وجود همه موانعی که برسر راهش بود توانست در رشته ورزشی مورد علاقه‏‌اش موفق شود. این علاقه نباید برای او به قیمت ازدست‌دادن کار و درس تمام شود. به نظر من یک ورزشکار وقتی عضو تیم ملی می‏‌شود فدراسیون باید ترتیبی بدهد که حقوق ثابتی داشته باشد تا بتواند تشکیل خانواده دهد.»  

مسئولان به فکر جوانان ورزشکار باشند 

صحبت که به اینجا می‏‌رسد پدر وحید رشته کلام را به دست می‏‌گیرد و این‌طور می‏‌گوید:«وقتی بازی‌های او را در مسابقات جهانی والیبال که در کشور بلغارستان برگزار می‏‌شد از تلویزیون دنبال می‏‌کردم احساس غرور و شادمانی به من دست می‏‌داد.

برای همین خیلی خوشحال بودم اما کاش مسئولان هم کمی به فکر این بچه‏‌ها باشند؛ چراکه آن‌ها هم در این اجتماع حقی دارند و با زحمت توانسته‏‌اند به اینجا برسند.»

او هم حق زندگی دارد

وی می‏‌گوید:«با کمال تاسف می‏‌بینیم قبل از برگزاری مسابقات به آن‌ها وعده‏‌های بسیاری می‏‌دهند از جمله اینکه در صورت کسب مقام استخدام می‏‌شوید و... ولی همین که مسابقات به پایان می‏‌رسد همه وعده‌هایشان را فراموش می‏‌کنند و بعد از برگزاری برخی از برنامه‏‌های تشریفاتی بچه‏‌ها را به حال خود رهامی‏‌کنند.»

پدر وحید در پایان می‌گوید: «در همین بازی‌های اخیر که تیم ایران مقام سوم جهانی را کسب کرد قبل از مسابقات گفته بودند به هر نفر از بازیکنان تیم ۳۰ سکه بهار آزادی به‌عنوان پاداش بدهند ولی بعد از مسابقات با کلی پیگیری فقط نصف آن را یعنی فقط ۱۵ سکه به آنها دادند.

وحید گذشته از اینکه یک ورزشکار است باید دارای شغل هم باشد تا بتواند تشکیل خانواده بدهد. علاقه‏‌اش به ورزش نباید او را از داشتن شغل و ادامه تحصیل محروم کند.»

* این گزارش پنج شنبه، ۱۷ دی ۹۲ در شماره ۸۷ شهرآرامحله منطقه ۱۱ چاپ شده است.