قلعه وکیل‌آباد در خاطرات حاج‌حسین حاجی‌پور 
دانش‌آموزان هنرستان محله زیباشهر، شاگرد اول‌های صحنه هنر 
آشنایی به صرف یک قوری چای در محله ایثارگران
همسایه‌های کوچه ایثارگران ۱۵/۶ همدل و همراه هستند و روزگاری با هم رب درست می‌کردند، روضه خانگی و دوره قرآن راه انداختند. همیشه در خانه‌شان به روی هم باز است و طاقت یک‌روز بی‌خبری از هم را ندارند.
همسایه‌های کوچه ایثارگران ۱۵/۶ همدل و همراه هستند. اکثر آنها اواسط دهه ۷۰ اینجا ساکن شدند و سختی‌های آن را پشت سر گذاشتند. از همان ابتدا در سختی و خوشی کنار هم بودند و حالا این روز‌ها پای درد‌دل هم می‌نشینند. در همین کوچه روزگاری با هم رب درست می‌کردند، روضه خانگی و دوره قرآن راه انداختند. همیشه در خانه‌شان به روی هم باز است و طاقت یک‌روز بی‌خبری از هم را ندارند.
مادری کردن برای همسایه‌ها
محترم نیک‌روش سی‌سالی می‌شود که در محله ایثارگران ساکن شده است. این روز‌ها پاهایش درد می‌کند؛ با‌این‌حال هر‌روز کارش احوالپرسی از همسایه‌های قدیمی است. همسایه‌ها او را مادر مهربان کوچه صدا می‌کنند. درست مثل یک مادر هر کاری بتواند، برای همسایه‌ها انجام می‌دهد. روی خندان، گرم و گیرا بودن و مردم‌داری از ویژگی‌هایی است که برای او می‌شمارند.
زمانی که محترم‌خانم به اینجا آمده است، فقط دو همسایه دیگر اینجا زندگی می‌کردند و همان اول با آنها آشنا می‌شود. بعد از آن هم هر همسایه‌ای به کوچه‌شان می‌آمده، او با یک قوری چای به دیدنشان می‌رفته و باب آشنایی را باز می‌کرده است.
خودش می‌گوید: همسایه‌های اینجا همه آدم‌های دغدغه‌مند و خوبی هستند. آن‌قدر با هم صمیمی‌اند که تا چند‌سال پیش مراسم عروسی و عزا را در خانه هم برگزار می‌کردند؛ مثلا صغری‌خانم عروسی دخترش را در خانه خود ما برگزار کرد. من و همسر خدابیامرزم دوست داشتیم هرکاری از دستمان برمی‌آید، برای همسایه‌مان انجام دهیم.
دوره قرآن با کمک همسایه‌ها
همسایه بعدی، صغری حسین‌زاده، همسایه دیوار‌به‌دیوار محترم‌خانم است. تازه دیسک کمرش را عمل کرده، ولی او هم خودش را از تک‌و‌تا نینداخته است. همسایه‌ها او را به رازداری و صبوری‌اش می‌شناسند. هر‌کس درد‌دلی دارد، پیش او می‌آید. صغری‌خانم اوایل که اینجا ساکن شده، احساس غربت می‌کرده، اما با دیدن محترم‌خانم و سینی چای فهمیده که جای خوبی ساکن شده است.
او می‌گوید: با اینکه شش‌خواهر دارم، محترم‌خانم برای من، نزدیک‌تر از خواهر است و تا به امروز هرکاری از دستش برآمده برای ما انجام داده است.
صغری‌خانم خاطرات قدیم محله و کوچه را به خاطر دارد؛ روز‌هایی را که ساکنان این خیابان همه خانه‌یکی بودند و رب، سبزی و بادمجان زمستانشان را کنار هم در کوچه و روی کُنده درست می‌کردند.
او می‌گوید: یکی دیگر از کار‌هایی که همراه همسایه‌ها شروعش کردیم، برپایی دوره قرآن در روز‌های دوشنبه اول هر ماه است. اینجا همسایه‌ها برای برپایی مراسم روضه و عزاداری ائمه (ع) کنار هم هستند و در کار‌ها به هم کمک می‌کنند. او از فعالیت‌های فاطمه‌خانم می‌گوید که پای ثابت مراسم شده است.
حال خوب همسایه‌ها با فعالیت اجتماعی
فاطمه مجرایی حدود ۲۴سال است که در این محله زندگی می‌کند و این سه سال اخیر را در این کوچه ساکن شده است. همسایه‌ها او را به کار‌های خیر و فعالیت‌های اجتماعی‌اش می‌شناسند.
او خیریه بانوان را در مسجد حضرت ابوالفضل (ع) راه انداخته است. علاوه‌بر‌این برنامه‌های مختلفی برای دختران محله دارد. خودش می‌گوید: دوست دارم دختران و زنان محله در برنامه‌ها حضور فعال داشته باشند. برای همین با کمک جوان‌تر‌ها در مناسبت‌های مختلف در بوستان‌های محله برنامه اجرا می‌کنیم تا همسایه‌ها بیشتر همدیگر را ببینند و از حال هم با‌خبر باشند.
یکی دیگر از کار‌های فاطمه‌خانم که آن را با کمک همسایه‌ها انجام داده، شناسایی خانم‌های سرپرست خانوار محله است؛ «کمک به همسایه و هم‌محلی، در دین ما توصیه شده است. اینجا تا حرف مشکل برای همسایه‌ای پیش می‌آید، همه بی‌دریغ و بدون اینکه سؤالی بپرسند، خودشان به آن خانواده به‌صورت مالی یا غیرمادی کمک می‌کنند.»
* این گزارش شنبه ۱۷ آذرماه ۱۴۰۳ در شماره ۵۸۳ شهرآرامحله منطقه ۱ و ۲ چاپ شده است.
لینک کوتاه
روایات مشابه
ارسال نظر
آوا و نمــــــای شهر
