نوشته های حسین برادران فر در سایت مشهد چهره

از نظر من انسان‌ها به دو دسته تقسیم می‌شوند، گروه اول که از قضا اکثریت جامعه را نیز شامل می‌شوند، انسان‌هایی هستند که ذوق هنری دارند، اما نتوانسته‌اند آن را به ظهور و بروز برسانند. این‌ها همان افراد عادی جامعه هستند که احتمال دارد هنرشناسان خوبی نیز باشند، اما هنرمند نیستند. گروه دوم، آدم‌هایی با احساسات هنری قوی‌تر هستند، آن‌ها این ذوق و احساسات هنری خود را شناخته، تقویت و آشکار کرده‌اند و ما آن‌ها را در جامعه به عنوان هنرمند نقاش، سفالگر، پیکرتراش، موسیقی‌دان و... می‌شناسیم.

سربریدن بچه‌های انقلابی و پاسدار در مراسم عروسی و اقدام به نسل‌کشی در مریوان و نقده و سنندج با کمک نیروهای کرد عراق و سوریه، خون هر وطن‌پرستی را به جوش می‌آورد. با اینکه علی‌اصغر زخمی بود و تازه از کردستان برگشته بود، اهل خانه انتظار داشتند من در منزل بمانم و به تیمار برادر مجروحم بپردازم، اما نمی‌توانستم خود را مجاب به ماندن کنم. آنقدر اصرار کردم تا مادر و پدرم راضی شدند، بعد از آن به همراه چند نفر از بچه‌های محله‌مان که در مجموع هشت نفر بودیم.

مهربخش وحدت و همسرش اشرف رضاپور دوتن از پرستاران بیمارستان فارابی هستند که در محله الهیه سکونت دارند. این دو از نخستین روزهای اسفند سال98 که نخستین موارد ابتلا به بیماری کرونا در مشهد مشاهده شد درگروه مراقبت‌های ویژه بیماران کرونایی بیمارستان فارابی مشغول به خدمت شدند.

مرتضی بهرام‌پور می‌گوید: من برای به دست آوردن این افتخارات زحمات و سختی‌های فراوانی کشیدم، اما تشویق و حمایت‌های بی‌دریغ مسئولان علمی و دانشگاهی از من در راه رسیدن به این افتخارات تأثیر بسیاری داشت، معتقدم که یک جوان ایرانی از نظر استعداد و هوش هیچ ‌کمبود ژنتیکی و طبیعی نسبت به یک جوان اروپایی و یا آمریکایی ندارد، نخبگان جوان ما نیازمند تشویق و حمایت هستند، وقتی که ما از نخبگان جوان علمی خود حمایت‌های معنوی، مادی و اجرایی کنیم، آن‌ها نیز سکوهای علمی‌ و پژوهشی جهان رافتح خواهندکرد.

کوچه سید محمود سیدی فرخد، یکی از کوچه‌های بااصالت و قدیمی محله نوده است که سابقه سکونت در آن به 60سال قبل برمی‌گردد. کوچه‌ای که قبل از این به وسیله باغ‌های معروف به نام: چهارهکتاری، 15هکتاری و جهود(یهودی) محصور شده بود. 60سال قبل سید محمود سیدی فرخد به عنوان اولین ساکن این کوچه خانه‌ای می‌سازد و همراه با خانواده، فرزندان و مادرش در آن ساکن می‌شود.

عسل صبوری که در دوران ابتدایی با ورود به فعالیت‌های علمی ‌و پژوهشی مدرسه، به عنوان پژوهشگر برگزیده تا مرحله حضور در جشنواره دانش‌آموزی جابربن حیان پیش رفته است، می‌گوید: تشویق‌های پدر ومادرم در علاقه‌مندی من به کارهای علمی‌و پژوهشی تأثیر زیادی داشت، با ورود به مدرسه نیز به عنوان یک دانش‌آموز فعال و مشتاق همیشه در بحث‌های علمی‌ کلاس و مدرسه حاضر و رتبه ممتاز مدرسه را داشتم.

غلام‌حسین قاسمی ‌قدیمی‌ترین کفاش محله نوده با 60سال سابقه کار در کارش یکی از پیشکسوتان دوخت کفش‌های پاشنه بلند زنانه در مشهد است. به قول خودش سال‌ها پیش کفش‌های پاشنه بلندی که او می‌دوخت شهره شهر بود.

اولین‌های بسیاری از محلات منطقه ما به همین چند سال پیش برمی‌گردد؛ اولین هیئت مذهبی،‌ اولین جلسه دوره قرآن، ‌اولین گروه همسایگان محله و... . محمد حسین‌پناه یک جوان دهه شصتی و مبتکر برخی از این اولین‌های خیابان تقویه است. او در تشویق و جذب جوانان کم‌سن و سال به پایگاه‌های بسیج مساجد منطقه12 نقش بسزایی را ایفا کرده است.

یکی از افرادی که دستگیر شده، جوانی است که به‌دلیل مصرف شیشه توهم بچگی به او دست داده و با اسباب‌بازی بازی می‌کند. می‌گوید: اولین دفعه با این باور غلط که شیشه اعتیاد ندارد آن را مصرف کردم.

تعداد زیادی از تاجران و بازاریان، قالی‌بافی را به چشم یک صنعت نگاه می‌کنند، البته افراد دیگری هم هستند که حرفه قالی‌بافی از نظر آن‌ها یک هنر است. من به این موضوع که قالی‌بافی هنر است یا صنعت خیلی فکر کرده‌ام، من یک بافنده هستم که هنر سر پنجه خود را بر روی دارقالی خرج می‌کند. بارها متوجه این موضوع شده‌ام که روزهایی با حال و هوای پاییز و یا روزهایی با حال هوای بهاری و همچنین احساس شادی یا غم، در انتخاب رنگ و همچنین کوبش دفتین (ابزاری که وظیفه آن کوبیدن گره‌های فرش و همچنین پودهای آن است) اثر می‌گذارد. بنابراین به نظر من حرفه قالی‌بافی پیش از اینکه یک صنعت باشد، یک هنر است که به عواطف و احساسات درونی هنرمند بستگی دارد.