نوشته های نجمه موسوی کاهانی در سایت مشهد چهره
جای خالی محمدتقی اسلامی، هنرمند معرق‌کار حرم‌رضوی
محمدحسین اسلامی درباره عشق پدرش به اهل‌بیت (ع) می‌گوید: هنر ماندگار پدرم در حرم فقط بخشی از علاقه او به ائمه (ع) است. او شاعر آیینی بود و شعر‌های زیادی برای مناسبت‌های مختلف و برای ائمه (ع) سروده است.
برای زائران امام رضا(ع) گل می‌کارم
گلخانه شهرداری منطقه ثامن با گل‌های رنگارنگ و درختچه‌های متنوعش، سال‌هاست خانه دوم علی محمدپور، جانباز سی‌درصد اعصاب‌وروان است، مأمنی سرشار از آرامش که حاصل دسترنج خودش در ۲۱ سال گذشته است.
۴۰۰ سال فراشی حرم
خدمت در کشیک سوم، میراث اجدادی خاندان باغدار حسینی است. می‌گوید: خدمت موروثی یعنی اجداد ما در ازای چیزی که بخشیدند، فراشی حرم در کشیک سوم را گرفتند.
شیخ احمد لاریجانی؛ همسایه ساده‌زیست امام‌رضا(ع)
لاریجانی فقط امام جماعت نیست و باتوجه به علاقه‌اش به کار تربیتی برای نوجوان‌ها، بخش بزرگی از کار‌های فرهنگی مسجد را هم به عهده گرفته است. از مدیریت قرائت‌خانه دکتر و مهندس‌ساز آن گرفته تا برپایی جلسات قرآن.
حفظ نام معابر، حفظ خاطرات مردم است
سیدمهدی مرجانی می‌گوید: اینجا از قدیم دریادل بود و این قسمت هم ته‌پل‌محله. یک بازارچه محلی اینجا بود؛ همین جایی که الان کوچه شهیدجاویدی ۶ است. جای این پله‌ها کوچه بود که شیب داشت.
عطر نان سیدرضا در دریادل به خاطره‌ها پیوست
سیدرضا رضوی که عطر خوش نان‌هایش دریادل را پر می‌کرد و خیلی از قدیمی‌های محل به عشق خوش‌وبش‌کردن با او صبح‌ها تا نانوایی سنکگ رضوی می‌آمدند، هم ریش‌سفید محل بود و هم دست به‌خیر داشت.
مسعود بحرودی با آبنبات‌‌هایش کوچه حمام باغ را شیرین کرد
مسعود بحرودی می‌گوید: آن موقع کوچه حمام باغ خاکی بود. ۳ هزارو ۵۰۰ تومان دادم و مغازه را از حاجی‌صباغ خریدم. بعد حسن‌آقا اعتمادی شیرینی‌پز آمد و بعد کوکب‌خانم آرایشگاه زد.
میراث آینه‌کاری جعفر جام‌چی از نجف تا مشهد
جعفر جام‌چی از سال ۱۳۵۰ که همراه خانواده‌اش از عراق رانده شد و به ایران آمد و مشهد را برای سکونت انتخاب کرد، هنرش در شهر و دیار ما ثبت شد و سال ۱۳۸۶ هم توانست بخشی از آینه‌کاری حرم را انجام دهد.
طبیعت، بزرگترین درمانگر زندگی فریبا شکیبا است
برای فریبا شکیبا طبیعت بهترین معلم و درمانگر بوده است. او خودش را در سفر شناخته و متوجه شده که در رویارویی با مشکلات تا چه حد توانمند است.
کوچه‌های پایین‌خیابان باریک بود اما دل‌ها بزرگ!
زهرا بلالی تعریف می‌کند: آن زمان که تعداد بچه‌های هر خانه زیاد بود و رفتن به پارک هم خیلی مرسوم نبود، در همین کوچه باریک، بازی‌های یه‌قل‌دوقل، وسط‌تنها و خط‌بازی انجام می‌دادند.
۱ بعدی