باتوجه‌به اینکه سنگ قبر‌های یافت‌شده در اطراف گنبد سبز ، مربوط به قرن هشتم و نهم قمری هستند، چنین به‌نظر می‌رسد که باید کاربری گورستان را برای گنبدسبز و اطراف آن، معطوف به همان دوره بدانیم.
مشهدی‌های قدیم، گنبد سبز را «مقبره گل حضرت‌محمد (ص)» صدا می‌زدند و اسم کوچه‌اش را هم به اسم خیابان «خاکی» می‌شناختند. رد‌پای معماری دوره صفوی در نقش‌های اسلیمی گنبدسبز پیداست.
محله جنت امروزی در حقیقت میراث‌دار دو محله مهم و هویتی سراب و ارگ است که هر کدام از این محلات پیشینه بلند و بالایی دارند. در این محله گوشه‌ای از تاریخ سال‌های دور مشهد وجود دارد.
خیابان آخوندخراسانی در سال ۱۳۲۰ احداث شده و تا سال ۱۳۴۶ آسفالت‌نشده باقی مانده بود.
وسعت بوستان ۱۰۰ هکتاری کوهسنگی و طبیعت زیبایش سبب شده تا هر گردشگری که به مشهد می‌آید حتماً سری به این بوستان بزند.
در ادامه کار احداث خیابان جدید، آن قسمت که شیخ مؤمن در آن دفن بود، به‌صورت دایره‌ای درآورده شد. به این ترتیب این بنای تاریخی و آرامگاه شیخ مؤمن حفظ و بعد‌ها به نام گنبد سبز معروف شد.
خواجه‌ربیع از علمای صدر اسلام بوده است و صفویان ارادت زیادی به اسلام داشتند اما اطلاعاتشان درباره خواجه‌ربیع محدود بوده است بنابراین شاه عباس از شیخ بهایی کمک می‌گیرد. او نیز به درستی خواجه‌ربیع را به شاه عباس معرفی و او را مجاب می‌کند دستورات لازم برای ساخت گنبد بر آرامگاه وی را صادر کند. شیخ بهایی همچنین به شاه عباس پیشنهاد می‌دهد گنبد سبز را که متعلق به یکی از عرفای شیعه مذهب ذهبیه است بسازد البته تکمیل این گنبد تا زمان شاه عباس دوم به تعویق می‌افتد.