در گذشته زمین کانون، آسیابی بوده است برای آرد‌کردن گندم‌ها. صاحبش آقای نوغانی اوایل جنگ، اینجا را برای پایگاه بسیج اهدا می‌کند و با مشارکت مردم این ساختمان بنا می‌شود. بسیاری از ۲۲ نفر شهید محله ساخت و گچ‌کاری‌اش را انجام داده‌اند.
جواد رعنایی از آن‌دسته نوجوان‌هاست که دو تابستان پیاپی را به‌جای تفریح، با چاشنی مهارت پشت سر گذاشته و از دل این تجربه، درس‌های تازه‌ای برای آینده‌اش آموخته است.
مسجد پل سنگی، طبق روایتی که اهالی از پیش‌نماز قدیمی، مرحوم حاج‌سیدمحمدرضا بختیاری، نقل می‌کنند، نام خود را از سنگ بزرگی گرفته است که برای عبور مردم از گذرگاه آبی نوغان قرار داده شده بود. این سنگ، پایه‌ای برای هویت تاریخی مسجد شد.
سه کاسب خوش‌نام خیابان شیخ صدوق، اخلاق و اعتقادات مشترکی دارند و همین شباهت‌ها، ریسمان رفاقتشان را با گذشت سال‌ها از آغاز همسایگی، محکم نگه داشته است.
کرونا که شد، گروهی از همسایه‌ها، هیئت عشاق‌الحسین (ع) را در بوستان سرو راه انداختند تا چراغ عزاداری‌های محرم‌صفر روشن بماند و حالا بعد از شش‌سال، این روضه‌ها همچنان در این بوستان برپا می‌شود.
قصه این ایستگاه صلواتی به دوازده‌سال پیش باز می‌گردد؛ اعضای هیئت قاسم‌بن‌الحسن (ع) همچنان با ابتکار‌های ناتمامشان دامنه برنامه‌های هیئت را به فراتر از حریم مسجد، کشانده‌اند.
محمد صدیقی می‌گوید: بیشتر کار‌ها را به‌دست بچه‌های محله می‌سپاریم. نوه‌ام، امید که امانتی الهی بود، همه کار‌های فنی و صوتی حسینیه را انجام می‌داد و حالا که دیگر بین ما نیست، بچه‌های محله بیشتر از قبل پای کار آمده‌اند.