آن‌طور که مقصود ایرانمنش روایت می‌کند، این عزاداری سنتی در آذربایجان قدمتی بیش از چهارصد سال دارد و همچنان در محرم به‌یاد شب‌های کربلا پرشور برگزار می‌شود؛ مراسمی که سرمشقی از کار‌های حبیب‌بن‌مظاهر است.
روضه خانه حاج غلامحسین، یک روضه هفتگی چرخشی بوده که هر هفته در خانه یکی از اعضا برگزار می‌شده، اما از سی سال پیش دیگر نچرخیده و اینجا ماندگار شده است.
کوچه شهید‌ساجدی۳ یا همان «فخر» حدود چهل‌سال قدمت دارد. زمین‌های این محدوده متعلق‌به آستان قدس رضوی بوده که آنها را در‌اختیار کارمندان خود قرار داده‌است تا بسازند.
حاج علی‌اصغر سلیمانی تعریف می‌کند: برای رسیدن به شترک از آخر «تلگرد» یا آخر «دریا» می‌آمدیم. در کل این مسیر هم فقط یک قلعه «التیمور» قرار داشت و بس.
در محدوده‌ای از شهر که کمبود سرانه آموزش پررنگ است، معبری دیده می‌شود که در احاطه فضا‌های آموزشی است. بیش‌از هفتاد‌درصد اراضی شاهنامه۱۰ را مدارسی تشکیل می‌دهد که به‌همت خیران بنا شده‌اند.
گروه بزرگی از بلوچ‌ها در محله پایین‌خیابان کوچه‌ای به‌نام خودشان دارند؛ کوچه شهید عامل ۶ در شارستان شهید حاجی‌حسنی‌کارگر. آن‌طور که علی سیستانی، از پیر‌های این کوچه، می‌گوید، بیشتر این بلوچ‌ها در دوره قاجار از زابل مهاجرت کرده‌اند.
حاج‌ناصر فارسی از آب‌انبار چسبیده به مسجد ترک‌ها به‌عنوان بزرگ‌ترین آب‌انبار محله بالاخیابان یاد می‌کند که آب فراوانی داشت و بعد از فوت میرممد مدتی به کفاشی تبدیل شد.